Morgunn Í Grárri Vindhjálmars Þoku Við Berufjörð - Árstíðir Lífsins

Morgunn í grárri vindhjálmars þoku við Berufjǫrð

Kuldi læðist kringum garða mannanna sem sjást varla á jǫtna vegum;

steingerð lík jǫtnanna

Ávallt berja brims gamngr á strǫndinni ok sundvǫrpir brimi yfir svarta sanda

grunn

Einungis litlir bjarka myrkviðar hringir veita mǫnnum skjól

Annars rísa hallvallar hráleiki ok dǫkkgrænt jarðar hár

Vindrinn fleygir sverð-Njarðar randa blikum sínum inn í fjǫrðinn ok kǫld

vindhǫgg umkringja þorp

Þat gránar, þat gránar

Djúpa, langa skerja foldin vaknar meira ok meira til lífs ok sólin skín í

gegnum líflaus grá skýin

Skýin gráta til jarðar

Rigningin hamrar ok litar daginn gráan í lǫngum, endalaust lǫngum heimi hins

sama

Fyrsta augnablik nýs vetrtals

Kaldir, grábrúnir jǫtnar leggja ilkvisti sína í djúpið af Ymis blóði

Á fótum þeirra finnst eik, nýtt barr

Þat er ekki langt síðan hranna brjótr fylgdi bǫlgum sína leið til veraldar

ískǫldi ok brennisteinshita

Erfiðlega dvelja þar mennirnir enn

Vítt ok breitt finnast fyrstu ísa brots blómin milli hnignunar Marnars barna

Andstæður milli vors ok kaldra orms felli

Ek vakna ok frostna í ofbirtu

Mána systir svo skýr, blekkir ekki burtu kaldan vormorgun, vormorguninn þegar

nýtt líf reis frá móðurinni

De ochtend in de grijze mist van een windhelm in Berufjǫrð

De kou kruipt rond de tuinen van de mensen, die nauwelijks zichtbaar zijn op de wegen;

versteende lijken van de reuzen

De branding slaat altijd op het strand en zwemmers gooien branding over het zwarte zand

baseren

Alleen kleine ringen van helder, donker hout bieden beschutting voor mensen

Anders stijgen de rauwheid van de gangen en het donkergroene haar van de aarde

De wind werpt de strepen van het zwaard-Njarðar in de fjord en het is koud

windstoten omringen een dorp

Het wordt grijs, het wordt grijs

De diepe, lang uitgesneden plooien komen steeds meer tot leven en de zon schijnt naar binnen

door de levenloze grijze wolken

De wolken huilen naar de grond

De regen hamert neer en kleurt de dag grijs in de lange, eindeloos lange wereld van de ander

dezelfde

Het eerste moment van een nieuwe winter

Koude, grijsbruine geesten storten hun vuurtakken in de diepten van Ymis-bloed

Aan hun voeten wordt een eik gevonden, een nieuwe tak

Nog niet zo lang geleden volgde een gebroken glas zijn weg naar de wereld

ijskoud en zwavelhitte

De mannen blijven er nog steeds nauwelijks

Breed en breed worden de eerste ijsbreekbloemen gevonden tussen het verval van Marnars kinderen

Contrasten tussen lente en koude worm herfst

Ik word wakker en bevries in extreem licht

Maanzuster zo helder, bedriegt de koude lenteochtend niet, de lenteochtend al

nieuw leven ontstond uit de moeder