L'évidence - Ariane Brunet

Dans mes nuits blanches et mes délires

J’ai passé mon temps à t'écrire

Des choses qui ne se disent pas

à haute voix

Mon petit coeur qui vacille

Entre ton épaule et le vide

Et qui doit faire un choix

Et moi

Je n’en peux plus

D’attendre après ce qui n’est plus

D’attendre après ce qui n’est pas

Entre toi et moi

Série de gestes incongrus

De regards qui n’se répondent plus

D'étincelles qui ne brillent pas

Entre toi et moi

Des pots cassés, des déchirures

En nous il y a des blessures

Qui ne se cicatrisent pas

La passion les fous rires

Le coup de foudre et ses plaisirs

Ne reviendront peut être pas

Et moi

Je n’en peux plus

D’attendre après ce qui n’est plus

D’attendre après ce qui n’est pas

Entre toi et moi

Série de gestes incongrus

De regards qui n’se répondent plus

D'étincelles qui ne brillent pas

Entre toi et moi

Je n’ai pas peur du vide

J’ai peur de l'évidence

Que tout se décide

En silence

(Merci à helene pour cettes paroles)

In mijn slapeloze nachten en mijn waanideeën

Ik heb mijn tijd besteed aan het schrijven naar jou

Dingen die niet gezegd worden

hardop

Mijn kleine fladderende hart

Tussen je schouder en de leegte

En wie moet een keuze maken

En ik

Ik kan er niet meer tegen

Om te wachten op wat er niet meer is

Wachten op wat niet is

Tussen jou en mij

Reeks ongerijmde gebaren

Ziet er uit die niet meer reageren

Vonken die niet schijnen

Tussen jou en mij

Gebroken potten, tranen

In ons zijn er wonden

dat geneest niet

De passie het gegiechel

Liefde op het eerste gezicht en de geneugten ervan

Komt misschien niet terug

En ik

Ik kan er niet meer tegen

Om te wachten op wat er niet meer is

Wachten op wat niet is

Tussen jou en mij

Reeks ongerijmde gebaren

Ziet er uit die niet meer reageren

Vonken die niet schijnen

Tussen jou en mij

Ik ben niet bang voor de leegte

Ik ben bang voor het voor de hand liggende

Dat alles is beslist

stil

(Met dank aan Helene voor deze teksten)