Настроение... - Sasha Argentina

Припев:

Настроение гавно, да мне так и надо.

Черный кофе на столе с горьким шоколадом.

Дождь стекло наискось бьет, вода стекает в танце.

Я без эмоций, не могу не плакать, не смеяться.

Улетают перелетные птицы.

Тепло, как нереальное, будет теперь сниться.

Мокрый асфальт и хладнокровные брызги,

Все ушло — как так, мы не успели насладиться.

Слои одежды, не сбывшиеся надежды.

В пустоте искать счастья, как и прежде.

Под кожу промокают беспочвенные капризы,

Вместо музыки в ушах постоянные репризы.

Укутавшись в дни, что будут издеваться нагло.

Тепло, друг, в полупустых карманах.

И бьет дождь по капюшону, и звук сердца,

Оркестр душ и никуда не деться.

Добей вещами, обожги свечами.

Нас обманули, не сдержали обещаний.

Круговорот природы, смена сезонов,

И жизнь замедляется в ожидании снова.

«Да уйди прочь, тоска» — проорал в себя,

Пиная опавшие листья сентября.

Голос грубее и мысли уже.

Мертвые листья уже никому не нужные.

Смычком по струнам, как ножом по сердцу.

Постоянное движение, что бы на миг согреться.

Сраная депрессия, ночные разговоры,

Я умру на время, что бы позже возродиться снова.

Припев:

Настроение гавно, да мне так и надо.

Черный кофе на столе с горьким шоколадом.

Дождь стекло наискось бьет, вода стекает в танце.

Я без эмоций, не могу не плакать, не смеяться.

Refrein:

De stemming is slecht, ja, ik heb het nodig.

Zwarte koffie op tafel met bittere chocolade.

De regen slaat schuin tegen het glas, het water stroomt dansend naar beneden.

Ik ben zonder emoties, ik kan het niet helpen om te huilen, lachen.

Trekvogels vliegen weg.

Warmte, als onwerkelijk, zal nu een droom zijn.

Nat asfalt en koudbloedige spray

Alles is weg - hoe zo, we hadden geen tijd om te genieten.

Lagen kleding, onvervulde hoop.

Zoek in leegte het geluk, zoals voorheen.

Ongegronde grillen worden nat onder de huid,

In plaats van muziek hoor ik constant herhalingen in mijn oren.

Verpakt in dagen die brutaal zullen worden bespot.

Warmte, vriend, in half lege zakken.

En de regen klopt op de motorkap, en het geluid van het hart,

Een orkest van zielen en nergens heen.

Eindig met dingen, brand met kaarsen.

We werden bedrogen, we kwamen onze beloften niet na.

Cyclus van de natuur, wisseling van seizoenen,

En het leven vertraagt ​​weer wachten.

"Ja, ga weg, melancholie," riep hij in zichzelf,

Het schoppen van de gevallen bladeren van september.

De stem is ruwer en de gedachten smaller.

Dode bladeren hebben niemand meer nodig.

Met een boog over de snaren, als een mes door het hart.

Constante beweging om even op te warmen.

Verdomde depressie, nachtelijke praat

Ik zal een tijdje sterven zodat ik later opnieuw geboren kan worden.

Refrein:

De stemming is slecht, ja, ik heb het nodig.

Zwarte koffie op tafel met bittere chocolade.

De regen slaat schuin tegen het glas, het water stroomt dansend naar beneden.

Ik ben zonder emoties, ik kan het niet helpen om te huilen, lachen.