88. Целую - Sasha Argentina

Понимаешь, мне трудно говорить с тобой —

В целом городе у вас ни снежинки,

В белых фартучках школьницы идут гурьбой,

И цветы продаются на Дзержинке.

Там у вас деревья в листве,

А у нас за версту, наверное, слышно,

Будто кожа новая поскрипывает снег,

А в субботу будет кросс лыжный.

Письма очень долго идут, не сердись —

Почту обвинять?

Да не годится.

Рассказали мне, жил один влюбленный

Радист до войны на острове Диксон.

Рассказали мне, был он не слишком смел,

И любви привык сторониться.

А когда пришла она — никак не умел

С девушкой-радисткой объясниться.

Припев:

Я стоял на краю земли —

Больше точно не могу лететь.

И уходят наши корабли —

Нам уже, наверно, не успеть

Эту песню нам вдвоем допеть.

Но однажды вихрь приказов и смет,

График передачи ломая,

Выбил он: «Целую» — и принял в ответ:

«Что передаешь?

Не понимаю!»

Предпоследним словом себя обозвав,

Парень объяснения свои не бросил —

Поцелуй восьмерками зашифровав,

Он отстукал «88!»

Разговор в дальнейшем был полон огня —

«Милая, пойми человека!

Восемьдесят восемь!

Как слышно меня?!

88!

Проверка!».

Он выстукивал восьмерки упорно и зло,

Днем и ночью, в зиму и в осень.

Он выстукивал, пока в ответ не пришло:

«Понимаю — 88!»

Я не знаю, может все было не так,

Может более обыденно, пресно,

Только верю твердо, что такой жил чудак —

Мне в другое верить неинтересно.

Вот и я молчание не в силах терпеть

И в холодную небесную просинь

Сердцем выстукиваю тебе:

«Милая, 88!»

Слышишь, эту цифру я молнией шлю —

Мчать ей через горы и реки —

«88» очень люблю,

«88» — навеки!

Припев:

Я стоял на краю земли —

Больше точно не могу лететь.

И уходят наши корабли —

Нам уже, наверно, не успеть

Эту песню нам вдвоем допеть.

Zie je, het is moeilijk voor mij om met je te praten -

In de hele stad heb je geen sneeuwvlokje,

In witte schorten gaan schoolmeisjes in een menigte,

En bloemen worden verkocht in Dzerzhinka.

Daar heb je bomen in gebladerte,

En we kunnen waarschijnlijk een mijl afstand horen

Alsof een nieuwe huid sneeuw kraakt,

En op zaterdag is er langlaufen.

Brieven duren erg lang, wees niet boos -

Het postkantoor de schuld geven?

Ja, het past niet.

Ze vertelden me, er leefde een minnaar

Radio-operator voor de oorlog op Dixon Island.

Ze vertelden me dat hij niet te dapper was,

En ik ben gewend om liefde te vermijden.

En toen ze kwam, kon ze niet

Praat met het meisje van de radio-operator.

Refrein:

Ik stond op de rand van de aarde -

Ik kan absoluut niet meer vliegen.

En onze schepen vertrekken -

We hebben waarschijnlijk geen tijd

Laten we dit lied samen zingen.

Maar op een dag een wervelwind van orders en schattingen,

Het transmissieschema doorbreken,

Hij sloeg uit: "Kiss" - en ontving als antwoord:

"Wat zend je uit?

Ik begrijp het niet!"

Jezelf het voorlaatste woord noemen,

De man gaf zijn uitleg niet op -

Gecodeerde kus in achten,

Hij tikte "88!"

Het gesprek in de toekomst was vol vuur -

'Schat, begrijp de man!

Achtentachtig!

Hoe kun je me horen?!

88!

Inspectie!".

Hij tikte koppig en boosaardig achten,

Dag en nacht, winter en herfst.

Hij tikte uit tot het antwoord kwam:

"Ik begrijp het - 88!"

Ik weet het niet, misschien was alles verkeerd,

Misschien meer gewoon, smakeloos,

Ik ben er alleen maar van overtuigd dat zo'n excentriekeling leefde...

Ik ben niet geïnteresseerd in het geloven in iets anders.

Hier kan ik de stilte niet verdragen

En de koude blauwe lucht in

Ik tap uit naar u met mijn hart:

"Schat, 88!"

Hoor, ik stuur deze figuur met bliksem -

Haast haar door de bergen en rivieren -

Ik hou heel veel van "88",

"88" - voor altijd!

Refrein:

Ik stond op de rand van de aarde -

Ik kan absoluut niet meer vliegen.

En onze schepen vertrekken -

We hebben waarschijnlijk geen tijd

Laten we dit lied samen zingen.