Вдаль - Арда

Я один… небо плачет и зовет.

Нету сил пройти

Той тропой сгоревших звезд

И отдаться пустоте…

Чьи-то лица вокруг,

В них не нужно умирать.

Ты так близко, но круг

Невозможно разорвать,

Во тьме нет больше меня…

Вдаль, вдаль улетай

В тот далекий край

Где душа свободна…

Знай, что там слова чисты,

Прозрачны, и не сможешь ты Сказать, в них прав я, или нет,

И пусть никто не даст ответа.

Возьми меня, и улетим

На крыльях призрачной мечты…

Тобой я жил, и умирал…

Сон — это плен твоих глаз…

Ik ben alleen... de lucht huilt en roept.

Ik heb de kracht niet om te gaan

Dat pad van verbrande sterren

En geef je over aan de leegte...

Sommige gezichten in de buurt

Ze hoeven niet dood te gaan.

Je bent zo dichtbij, maar de cirkel

Onmogelijk om te breken

Er is geen ik meer in de duisternis...

Vlieg weg, vlieg weg

Naar dat verre land

Waar de ziel vrij is...

Weet dat er woorden zuiver zijn,

Transparant, en je zult niet kunnen zeggen of ik er gelijk in heb of niet,

En laat niemand een antwoord geven.

Neem me mee en laten we wegvliegen

Op de vleugels van een spookachtige droom...

Ik leefde en stierf door jou...

Slaap is de gevangenschap van je ogen...