Les Enfants des Limbes - Aorlhac

Un vigneron partit un matin pur travailler

Un peu avant la pointe du jour

Arrivant à un endroit qui s’appelait Fontmort

Il se vit entouré d’enfants habillés tout en blanc

Plus petits que ceux qui viennent de naître

Se pressant autour de lui, criant d’une voix lugubre

Leurs visages de cadavres putréfiés

Vomissant une sombre pestilence

Les orbites vides et la peau morcelée

Transportant sur leurs épaules de lourdes pierres

Tous enchaînés, leurs cris lamentables

Se mêlaient aux rafales du vent

Ces malheureux trépassés traînaient leur peine

De leur vivant, ils déplacèrent une borne

Condamnés à venir chaque nuit noire

A chercher, sans jamais le retrouver

Le lieu où ils l’avaient arrachée

Ils passent et repassent près du canton

Où ils violèrent la propriété d’autrui

Sans jamais la reconnaître

S’enfonçant dans les frontières du monde réel

Disparaissent peu à peu

En poussant constamment des cris de détresse

Op een ochtend vertrok een wijnmaker naar zijn werk

Iets voor het aanbreken van de dag

Aangekomen op een plaats genaamd Fontmort

Hij zag zichzelf omringd door kinderen die helemaal in het wit gekleed waren

Kleiner dan die net geboren zijn

Druk om hem heen, schreeuwend met een treurige stem

Hun rotte lijkgezichten

Braken een donkere pest

Lege oogkassen en kapotte huid

Zware stenen op hun schouders dragend

Allemaal vastgeketend, hun jammerlijke kreten

vermengd met de windvlagen

Deze ongelukkige overledenen sleepten hun pijn weg

Terwijl ze nog leefden, verplaatsten ze een mijlpaal

Gedoemd om elke donkere nacht te komen

Zoeken, nooit vinden

De plek waar ze het hebben weggerukt

Ze komen en gaan in de buurt van de township

Waar ze het eigendom van anderen hebben geschonden

Haar nooit erkennen

Zinken in de grenzen van de echte wereld

Zijn langzaam aan het verdwijnen

Voortdurend schreeuwend van nood