Farewell (Sonnet 87) - Anna Prohaska

Farewell, thou art too dear for my possessing

And like enough thou know’st thy estimate

The charter of thy worth gives thee releasing

My bonds in thee are all determinate

For how do I hold thee but by thy granting

And for that riches where is my deserving?

The cause of this fair gift in me is wanting

And so my patent back again is swerving

Thyself thou gav’st, thy own worth then not knowing

Or me, to whom thou gav’st it, else mistaking

So thy great gift, upon misprision growing

Comes home again, on better judgment making

Thus have I had thee as a dream doth flatter

In sleep a king, but waking no such matter

Vaarwel, je bent te dierbaar voor mijn bezit

En zoals genoeg weet je je schatting

Het handvest van uw waarde geeft u vrijlating

Mijn banden in u zijn allemaal bepaald

Want hoe kan ik u vasthouden, behalve door uw schenking?

En voor die rijkdom waar is mijn verdienste?

De oorzaak van dit eerlijke geschenk in mij is gebrek aan

En dus is mijn patent weer aan het uitwijken

Uzelf gaf u, uw eigen waarde dan niet wetende

Of mij, aan wie je het gaf, anders vergis je je

Dus uw grote geschenk, bij misprising groeiende

Komt weer naar huis, op een beter oordeelsvermogen

Zo heb ik u gehad als een droom die vleit

In slaap een koning, maar wakker zijn maakt niet uit