Wendell Walker - Andy Shauf

Wendell Walker was a friend of mine

We’d stain our teeth in the summertime

And with lips of purple, the winter would roll

Past the boarded windows into our souls

And shake our weary bones

Now this past winter was the coldest in years

It’s hard to explain if you’ve never lived here

But it locks your doors and starts your mind

Thinking in circles just to pass the time

And breaks your weary heart

Now Wendell Walker was a man of God

But he didn’t care much for his sober mind

And when the cold mixed in he was turned around

Heard the voice of God and the angels sound

A message just for him:

«My son, my son, she is the devil’s child

Won’t you save her while you can

Cut down the other man»

Now Wendell Walker was a friend of mine

But he married too young in the summertime

Their hearts weren’t ripe so they fell apart

And I found myself with a joyful heart

As our secret lives began

We found our moments in between the hours

When Wendell Walker drove his car to town

But one day he found a letter that I wrote for her

On the top of her dresser and in his winter mind

He heard the voice of God say:

«My son, my son, she is the devil’s child

Won’t you save her while you can

Cut down the other man»

With the voice of the lord ringing in his ears

And the note to his wife that confirmed his fears

He sat down on the edge of the bed

Read the letter again to see who’d sent it

But it was signed 'forever yours'

He stood up slow like he’d just been hit

Walked into the kitchen where his wife was sitting

He said, «my mother called on the telephone

She says she needs some help so I’ll be back in the morning»

And he grabbed his heavy coat

My phone rang while I was watching the news

She said the house was ours to cure these winter blues

So I made my way, and we turned the blinds

And Wendell walked in just in time

To see our secret die and say:

«My son, my son I’m gonna have to cut you down»

He pointed his rifle to my eyes

But his hesitating hands

Were shaking from the cold

So I pushed his gun away

Just as he found his strength

And the bullet kissed her lips

And I cried:

«My god, my god what have I done?»

And he reloaded his gun

And he put it in his mouth

And I stood in the room that I’d created

Wendell Walker was een vriend van mij

In de zomer zouden we onze tanden verkleuren

En met paarse lippen zou de winter rollen

Voorbij de dichtgetimmerde ramen in onze ziel

En schud onze vermoeide botten

Nu was de afgelopen winter de koudste in jaren

Het is moeilijk uit te leggen als je hier nog nooit hebt gewoond

Maar het sluit je deuren en zet je geest op gang

In cirkels denken om de tijd te doden

En breekt je vermoeide hart

Nu was Wendell Walker een man van God

Maar hij gaf niet veel om zijn nuchtere geest

En toen de kou zich erdoorheen mengde, draaide hij zich om

Hoorde de stem van God en de engelen klinken

Een bericht speciaal voor hem:

«Mijn zoon, mijn zoon, zij is het kind van de duivel

Wil je haar niet redden nu het nog kan?

Sla de andere man neer»

Nu was Wendell Walker een vriend van mij

Maar hij trouwde te jong in de zomer

Hun harten waren niet rijp, dus vielen ze uit elkaar

En ik vond mezelf met een blij hart

Toen ons geheime leven begon

We vonden onze momenten tussen de uren

Toen Wendell Walker met zijn auto naar de stad reed

Maar op een dag vond hij een brief die ik voor haar had geschreven

Op de top van haar dressoir en in zijn wintergeest

Hij hoorde de stem van God zeggen:

«Mijn zoon, mijn zoon, zij is het kind van de duivel

Wil je haar niet redden nu het nog kan?

Sla de andere man neer»

Met de stem van de heer in zijn oren

En het briefje aan zijn vrouw dat zijn angsten bevestigde

Hij ging op de rand van het bed zitten

Lees de brief opnieuw om te zien wie hem heeft gestuurd

Maar het was ondertekend met 'forever yours'

Hij stond langzaam op alsof hij net was geraakt

Liep de keuken in waar zijn vrouw zat

Hij zei: «mijn moeder belde aan de telefoon»

Ze zegt dat ze hulp nodig heeft, dus ik ben morgenochtend terug»

En hij greep zijn zware jas

Mijn telefoon ging terwijl ik naar het nieuws aan het kijken was

Ze zei dat het huis van ons was om deze winterblues te genezen

Dus ik ging op weg en we draaiden de jaloezieën om

En Wendell kwam net op tijd binnen

Om ons geheim te zien sterven en te zeggen:

«Mijn zoon, mijn zoon, ik zal je moeten neerhalen»

Hij richtte zijn geweer op mijn ogen

Maar zijn aarzelende handen

Waren aan het trillen van de kou

Dus duwde ik zijn pistool weg

Net zoals hij zijn kracht vond

En de kogel kuste haar lippen

En ik huilde:

"Mijn god, mijn god wat heb ik gedaan?"

En hij herlaadde zijn geweer

En hij stopte het in zijn mond

En ik stond in de kamer die ik had gemaakt