Recueillement - Amesoeurs

Sois sage, ô ma douler, et-tiens toi plus tranquille.

Tu réclamas le soir;

il descend;

le voici:

Une atmosphère obscure enveloppe la ville,

Aux uns portant la paix, aux autres le souci.

Pendant que des mortels la multitude vile,

Sous le fouet du plaisir, ce borreau sans merci,

Va cueillir des remords dans la fête servile,

Ma douleur, donne-moi la main;

viens par ici,

Loin d’eux.

Vois se pencher les défuntes années,

Sur les balcons du ciel, en robes surannées;

Surgir du fond des eaux le regret souriant;

Le soleil moribon s’endormir sous une arche,

Et, comme un long linceul traînant à l’orient,

Entends, ma chère, entends la douce nuit qui marche.

Wees wijs, oh mijn pijn, en wees stiller.

Je claimde de avond;

hij daalt af;

hier is het:

Een donkere sfeer omhult de stad,

Voor sommigen vrede brengend, voor anderen bezorgdheid.

Terwijl de gemene menigte van stervelingen,

Onder de zweep van plezier, deze meedogenloze beul,

Zal wroeging verzamelen in het ondergeschikte feest,

Mijn pijn, geef me je hand;

kom hier,

Ver van hen.

Zie de ter ziele gegane jaren buigen,

Op de balkons van de hemel, in ouderwetse gewaden;

Opstaan ​​uit de bodem van de wateren glimlachend spijt;

De stervende zon die in slaap valt onder een boog,

En, als een lange lijkwade die in het oosten sleept,

Hoor, mijn liefste, hoor de stille wandelnacht.