This Hollow Ache - Alustrium

Alone

Within my thoughts

Reflecting

On all I’ve said and done

Never once

Have I felt satisfied

Never again

Will I even try

Anger, frustration

Emotions flare and seethe

Hands are shaking, filled with rage

Betrayal from loved ones

Real or fiction wound the same

These feelings and this thinking

Though unwarranted, undeserved

Lead to a place familiar

Back to my well of pain

As the initial shock of the pain fades away

These cuts, these punctures, these bruises

Dissolve to a hollow ache

And the cycle continues

The finger’s pointed but the blame remains

Digging deeper within me just causes the world itself to fade

Colors draining

My eyes go cold and gray

As I withdraw within

The ground beneath me starts to sink

As I am moving forward

Led deep into the garden

Led to a place familiar

Back to my well of pain

I know this place and why I’m here

All too well, guilt and shame

The center of the issues at hand

The center and the source of my hollow ache

And self pity, it beckons

Despite all I do it won’t shake away

The more that I rationalize these thoughts the more they seem to inflame

And the cycle continues

The finger’s pointed but the blame remains

Digging deeper within me just causes the world itself to fade

The cycle of dwelling

It repeats, it replays

My hatred of my own mind

Upcycles and unravels

Self hatred and self loathing

Have become second nature

I’m learning to accept now

That this is good for no one

Break wide open

Resolve to rid those who’ve been inflicted with me

Of this plague out of shame

And self pity, it beckons

Despite all I do it won’t shake away

The more that I rationalize these thoughts the more they seem to inflame

And the cycle continues

The finger’s pointed but the blame remains

Digging deeper within me just causes the world itself to fade

And the world opened up

And I gazed into blackness

And I looked all around me

And saw nothing but gray

I looked into myself

And found I matched the darkness

With not another thought

I dove into my well of pain

Alleen

In mijn gedachten

Reflecterend

Op alles wat ik heb gezegd en gedaan

Nooit een keer

Heb ik me tevreden gevoeld?

Nooit meer

Zal ik het zelfs proberen

Woede, frustratie

Emoties laaien op en zieden

Handen trillen, gevuld met woede

Verraad van dierbaren

Echt of fictie wond hetzelfde

Deze gevoelens en dit denken

Hoewel onterecht, onverdiend

Leid naar een bekende plek

Terug naar mijn pijnbron

Als de eerste schok van de pijn wegebt

Deze snijwonden, deze gaatjes, deze kneuzingen

Oplossen tot een holle pijn

En de cyclus gaat verder

De vinger wijst, maar de schuld blijft

Als ik dieper in mij graaf, vervaagt alleen de wereld zelf

Kleuren drainerend

Mijn ogen worden koud en grijs

Terwijl ik me terugtrek binnen

De grond onder mij begint te zinken

Terwijl ik vooruit ga

Geleid tot diep in de tuin

Geleid naar een bekende plek

Terug naar mijn pijnbron

Ik ken deze plek en waarom ik hier ben

Maar al te goed, schuld en schaamte

Het middelpunt van de problemen bij de hand

Het centrum en de bron van mijn holle pijn

En zelfmedelijden, het lonkt

Ondanks alles wat ik doe, zal het niet van me afschudden

Hoe meer ik deze gedachten rationaliseer, hoe meer ze lijken te ontvlammen

En de cyclus gaat verder

De vinger wijst, maar de schuld blijft

Als ik dieper in mij graaf, vervaagt alleen de wereld zelf

De cyclus van wonen

Het herhaalt zich, het herhaalt zich

Mijn haat tegen mijn eigen geest

Upcycles en ontrafelt

Zelfhaat en zelfhaat

Een tweede natuur geworden

Ik leer nu te accepteren

Dat dit voor niemand goed is

Breek wijd open

Vastbesloten om degenen te bevrijden die mij zijn aangedaan

Van deze plaag uit schaamte

En zelfmedelijden, het lonkt

Ondanks alles wat ik doe, zal het niet van me afschudden

Hoe meer ik deze gedachten rationaliseer, hoe meer ze lijken te ontvlammen

En de cyclus gaat verder

De vinger wijst, maar de schuld blijft

Als ik dieper in mij graaf, vervaagt alleen de wereld zelf

En de wereld ging open

En ik staarde in het zwart

En ik keek om me heen

En zag niets dan grijs

Ik heb in mezelf gekeken

En ontdekte dat ik overeenkwam met de duisternis

Met geen andere gedachte

Ik dook in mijn bron van pijn