The Accuser - Alustrium

Exhaustion racks this corpse

There is nothing left to give

The legs begin to give out

And the pursuers grow closer

Black hands reach from shadows

Seeking to gain purchase

Weakly swatting them away

Losing the will to live

The footsteps patient and measured

Come with confidence

Like buzzards above the doomed

Waiting for easy prey

Afforded only withering motivation

Out of reserves, resolve completely drained

Concde, Surrender

Falling to tak the knee

Giving up, giving in

Attrition is attained

Running seems hopeless

And I’ve already tried to die once

Disregard for bodily pain

Disregard for bodily form

The dark coils come into sight

The shape moves effortlessly

The air chills as the wind picks up

The mind conjures images of death

The shame, this avoidable failure

Worthy of nothing but misery and pain

The tortures forthcoming deserved

Sought for, considered, and paid for in full

Yet still, in spite of beliefs to the contrary

This still just doesn’t seem fair

Willing to accept the blame

But unwilling to accept what it means

Laid down, tired, thirsty and starved

Between dying flames

Surrender is finalized

Face down in the dirt

With only enough energy to curl up and die

Did you really think it would be so easy?

Did you really think you could get away?

Did you really think that no one would notice?

Did you really think there was a simple escape?

Black tendrils snake their way out

And work to ensnare every limb

Their touch so cold it burns

And accusations then begin

Ungrateful, unloving

Unwilling to reciprocate

Unaware of your luck

Un-knowing, unstriving

Unable to put forth the work

Self-involved, egotistic

Unthinking of those who love you

At the heart of the earth

The victim, the martyr

Unable to suffer in silence

Begging, pleading, as darkness creeps over this lifeless, colorless,

worthless cadaver

The paradox of self-imposing the judgement while not wanting the sentence is

perfectly clear

A blank face with familiar features hangs over inverted and scowls

disapprovingly

The tendrils, they writhe and climb and support the white mask as it repeats

Ungrateful, unloving

Unwilling to reciprocate

Unaware of your luck

Un-knowing, unstriving

Unable to put forth the work

Self-involved, egotistic

Unthinking of those who love you

At the heart of the earth

The victim, the martyr

Unable to suffer in silence

Exhaustion racks this corpse

There is nothing left to give

The eyes begin to close

As the accusations echo

The shame, this avoidable failure

Worthy of nothing but misery and pain

The tortures forthcoming deserved

Sought for, considered, and paid for in full

Yet still, in spite of beliefs to the contrary

This still just doesn’t seem fair

Willing to accept the blame

Unwilling to accept what it means

Uitputting rekken dit lijk

Er is niets meer om te geven

De benen beginnen het te begeven

En de achtervolgers groeien dichterbij

Zwarte handen reiken vanuit schaduwen

Op zoek naar een aankoop

Zwak ze weg meppen

De wil om te leven verliezen

De voetstappen geduldig en gemeten

Kom met vertrouwen

Als buizerds boven de verdoemden

Wachten op gemakkelijke prooi

Betaalde alleen vernietigende motivatie

Geen reserve, oplossen volledig leeg

Concde, overgave

Vallen om de knie te nemen

Opgeven, toegeven

Uitputtingsslag is bereikt

Hardlopen lijkt hopeloos

En ik heb al een keer geprobeerd te sterven

Negeren van lichamelijke pijn

Negeren van lichamelijke vorm

De donkere spoelen komen in zicht

De vorm beweegt moeiteloos

De lucht wordt kouder als de wind opsteekt

De geest roept beelden op van de dood

De schande, deze vermijdbare mislukking

Niets waard dan ellende en pijn

De komende martelingen verdienden

Gezocht, overwogen en volledig betaald

Maar toch, ondanks de overtuigingen van het tegendeel

Dit lijkt me nog steeds niet eerlijk

Bereid om de schuld te accepteren

Maar niet bereid om te accepteren wat het betekent

Liggend, moe, dorstig en uitgehongerd

Tussen stervende vlammen

Overgave is voltooid

Met je gezicht naar beneden in het vuil

Met slechts genoeg energie om op te rollen en te sterven

Dacht je echt dat het zo gemakkelijk zou zijn?

Dacht je echt dat je weg kon komen?

Dacht je echt dat niemand het zou merken?

Dacht je echt dat er een eenvoudige ontsnapping mogelijk was?

Zwarte ranken banen zich een weg naar buiten

En werk eraan om elk ledemaat te verstrikken

Hun aanraking zo koud dat het brandt

En dan beginnen de beschuldigingen

Ondankbaar, liefdeloos

Niet bereid om te beantwoorden

Zich niet bewust van uw geluk

Onwetend, onstrevend

Kan het werk niet voortzetten

Zelfbetrokken, egoïstisch

Zonder te denken aan degenen die van je houden

In het hart van de aarde

Het slachtoffer, de martelaar

Niet in staat om in stilte te lijden

Smekend, smekend, terwijl de duisternis over dit levenloze, kleurloze,

waardeloos kadaver

De paradox van het zelf het oordeel opleggen terwijl je de straf niet wilt, is:

volkomen duidelijk

Een blanco gezicht met bekende trekken hangt ondersteboven en fronst

afkeurend

De ranken, ze kronkelen en klimmen en ondersteunen het witte masker terwijl het zich herhaalt

Ondankbaar, liefdeloos

Niet bereid om te beantwoorden

Zich niet bewust van uw geluk

Onwetend, onstrevend

Kan het werk niet voortzetten

Zelfbetrokken, egoïstisch

Zonder te denken aan degenen die van je houden

In het hart van de aarde

Het slachtoffer, de martelaar

Niet in staat om in stilte te lijden

Uitputting rekken dit lijk

Er is niets meer om te geven

De ogen beginnen te sluiten

Zoals de beschuldigingen weergalmen

De schande, deze vermijdbare mislukking

Niets waard dan ellende en pijn

De komende martelingen verdienden

Gezocht, overwogen en volledig betaald

Maar toch, ondanks de overtuigingen van het tegendeel

Dit lijkt me nog steeds niet eerlijk

Bereid om de schuld te accepteren

Niet bereid om te accepteren wat het betekent