San Ton Metanasti - Alkistis Protopsalti

Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη

μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή

κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα

και δεν ξημερώνει να 'ρθει χαραυγή

Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγεί

κάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγή

και σ' ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει

αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή

Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί

μάτωσε ο ήλιος την ανατολή

κλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιτιά φωνάζεις

μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί

Zoals de immigrant in je eigen land

dag en nacht maak je de wond los

en overal buitenlands en allemaal versteend

en de dageraad komt niet aan

Laat je bloedende leven leeglopen

elk uur terreur pijn en schreeuw

en de vreemdelingen horen je en de broer zwijgt

ah het is niet weer een diepere wond

Draad en ander draad en dik glas

de zon doodde de zonsopgang

je huilt en je zucht ah, je roept vervreemding

maar hoop zwarte en ongrijpbare vogel