Makria Makria - Alkistis Protopsalti

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Τόσα χρόνια που 'χεις λείψει

έγινε χαρά και θλίψη

σε θυμάμαι πώς γελούσες

και με πιάνω να γελώ.

Έτσι είναι φως μου η μνήμη

σαν το βότσαλο στη λίμνη

τα βαριά στον πάτο αφήνει

και το γλέντι στον αφρό.

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Πήγα κι έπιασα ένα σπίτι

με βεράντα τον πλανήτη

να σε βλέπω μεσ' στα αστέρια

σαν κομήτη που περνά.

Το κορμί σου έχει αφήσει

μόνο μια τροχιά στη φύση

μα πώς θες αν δε σ' αγγίζω

να σε ρίχνω στην καρδιά.

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Τόσα χρόνια που 'χεις λείψει μακριά

ως κι ονόματα αλλάξαν οι δρόμοι

πόσο μάλλον οι αγάπες κορμιά

πόσο μάλλον οι καρδιές αγκαλιά.

Πήγα κι έπιασα ένα βράχο

αναμνήσεις να σου γράφω

μα από σένα μου 'χουν μείνει

λουλουδάκια στο χαρτί.

Ver weg

de wereld nam je mee

ver weg

en het hart past niet.

Zoveel jaren die je hebt gemist

er was vreugde en verdriet

Ik herinner me dat je lachte

en ik betrap mezelf erop dat ik lach.

Zo is mijn geheugen licht

als de kiezelsteen in het meer

zwaar aan de onderste bladeren

en smullen van schuim.

Ver weg

de wereld nam je mee

ver weg

en het hart past niet.

Ik ging en pakte een huis

met terras de planeet

om je in de sterren te zien

als een passerende komeet.

Je lichaam is vertrokken

gewoon een baan in de natuur

maar hoe wil je dat als ik je niet aanraak?

om je in het hart te gooien.

Ver weg

de wereld nam je mee

ver weg

en het hart past niet.

Zoveel jaren ben je weggeweest

zelfs de straten veranderden van naam

hoeveel meer houdt van lichamen

laat staan ​​harten omarmen.

Ik ging en ving een steen

herinneringen om je te schrijven

maar ik heb je verlaten

bloemen op papier.