Тихий океан - Алекша Нович

Мои воды разливаются от одного края земли до другого,

И гордые киты почему-то прислушиваются к моему тихому слову.

Я так и не научился говорить властно и громко,

И слова, даже из самых больших волн доносятся робко.

Мои толщи дают жизнь миллионам рыб и дельфинам.

Я так счастлив с ними, они делают меня красивым.

Они поют о том, что живут в самом большом в мире океане,

И мне становится так неловко от такого внимания.

На закатах мои воды краснеют от смущения,

И я прикрываю свои береговые веки и вспоминаю ощущение,

Как Я был ещё маленькой лужицей в школьном дворике,

И девочки рядом играли в крестики-нолики.

А прыгая по мне, в бой бежали шумные мальчишки,

Пока углублялся в молчание, Я читал свои книжки.

Недолго слишком, но особо внимательно,

Я впитывал слова многих людей замечательных.

И именно тогда Я понял, что Я счастлив в своём безмолвие и мне никто не нужен,

И тогда дети прозвали меня Тихой Лужей.

Шли годы, Я становился Тихим Омутом и Тихим Озером

И в это время Я сидел на тихой музыке, и на тихой дозе.

Но потом я всю гадость конечно бросил, вот только Тишину не бросишь,

Знаете, она и в правду очень сильно косит.

И так как Я был молчалив и умел слушать

Многие люди приходили к моим берегам изливать свои души

Я жалел их, слушал их тяжёлые оды,

И их большие слёзы падали в мои синие воды.

Они наполняли меня, Я становился больше от всех этих чужих ран,

И так на свет появился Я – Тихий Океан.

Когда мне было десять, Я рисовал картины своими течениями.

Тысячи оттенков синего, создавали впечатление,

Как будто внутри меня не вода, а ночное небо,

Полное звёзд и света, в котором где-то,

Разрывая носом холст выныривает касатка,

Растирая и смывая мои краски, без остатка.

Я не думаю, что эти полотна стали бы шедеврами.

Многие и до меня были более талантливыми и смелыми,

Ну а Я был просто тихим, и поэтому

Уподобляясь сотням поэтов, Я записывал свои мысли.

Писал в основном прозу, книги для разных "просветлян",

Одна из этих книг кстати носит имя "Тихий Океан".

Я никогда не мечтал становиться самой большою водою,

Я просто всегда хотел прожить жизнью тою,

Которую, не захочется менять на грязь в болотах,

Всегда оставаясь чистым и прозрачным в своих глубоких водах.

И Я так боялся становиться мутным, что уходил в фантазии,

Дабы не хлебать грязи из чужих стоков.

И в своих потоках, Я был всегда один, ну и со мной было немного Бога,

Он наверное был единственным разбавлением моего монолога.

Он никогда не говорил чего-то конкретного, а только показывал,

На то как разбиваются мои волны о скалы, и это связывал

С моими словами, рождёнными в глубине моего сознания

И ведущих меня к этому моменту, к моему нынешнему состоянию.

И когда люди назвали меня самым большим океаном в мире,

Я очень удивился, ведь Я такой тихий, и есть наверное океаны пошире.

Но тогда Бог сказался мне одну фразу, голосом одиноким.

«Знаешь, чтобы стать самым большим в мире океаном, не нужно быть громким»

В моих волнах, плещется солнце

В моих волнах, горе смеётся

В моих волнах, сердце бьётся, бьётся

Аха-а-а ха-а-а

Mijn water stroomt van het ene uiteinde van de aarde naar het andere,

En trotse walvissen luisteren om de een of andere reden naar mijn stille woord.

Ik heb nooit geleerd om krachtig en luid te spreken

En woorden, zelfs van de grootste golven, komen schuchter.

Mijn dikte geeft leven aan miljoenen vissen en dolfijnen.

Ik ben er zo blij mee, ze maken me mooi.

Ze zingen over het leven in de grootste oceaan ter wereld

En ik voel me zo beschaamd door al die aandacht.

Bij zonsondergang worden mijn wateren rood van schaamte

En ik sluit mijn kustoogleden en herinner me het gevoel

Omdat ik nog een kleine plas op het schoolplein was,

En de meisjes in de buurt speelden boter-kaas-en-eieren.

En terwijl ze op me sprongen, renden luidruchtige jongens de strijd in,

Terwijl ik me verdiepte in de stilte, las ik mijn boeken.

Niet voor lang, maar heel voorzichtig,

Ik nam de woorden van vele geweldige mensen in me op.

En toen realiseerde ik me dat ik gelukkig ben in mijn stilte en dat ik niemand nodig heb,

En toen noemden de kinderen me Silent Puddle.

Jaren gingen voorbij, ik werd een Still Pool en een Still Lake

En op dit moment zat ik op rustige muziek, en op een rustige dosis.

Maar toen gooide ik natuurlijk alle modder, maar je kunt Stilte niet verlaten,

Weet je, ze tuurt echt veel.

En aangezien ik stil was en kon luisteren

Veel mensen kwamen naar mijn kusten om hun ziel uit te storten

Ik had medelijden met ze, luisterde naar hun zware odes,

En hun grote tranen vielen in mijn blauwe wateren.

Ze vulden me, ik werd groter van de wonden van al die andere mensen,

En zo werd ik geboren - de Stille Oceaan.

Toen ik tien was, schilderde ik foto's met mijn stromingen.

Duizend tinten blauw gaven de indruk

Alsof in mij geen water is, maar de nachtelijke hemel,

Vol sterren en licht, waarin ergens,

Door het canvas met zijn neus te scheuren, duikt een orka op,

Wrijven en wegwassen van mijn verf, zonder residu.

Ik denk niet dat deze doeken meesterwerken zouden worden.

Velen voor mij waren meer getalenteerd en moediger,

Nou, ik was gewoon stil, en daarom

Zoals honderden dichters schreef ik mijn gedachten op.

Hij schreef voornamelijk proza, boeken voor verschillende "verlichte",

Een van deze boeken heet trouwens The Pacific Ocean.

Ik heb er nooit van gedroomd om het grootste water te worden

Ik heb gewoon altijd dat leven willen leven

Wat je niet wilt veranderen voor modder in de moerassen,

Altijd puur en transparant blijven in zijn diepe wateren.

En ik was zo bang om troebel te worden dat ik begon te fantaseren,

Om geen vuil uit andermans riool te slurpen.

En in mijn stromen was ik altijd alleen, nou, er was een kleine God met mij,

Hij was waarschijnlijk de enige verwatering van mijn monoloog.

Hij zei nooit iets specifieks, maar liet alleen zien

De manier waarop mijn golven breken op de rotsen, en het bond

Met mijn woorden in mijn achterhoofd geboren

En me naar dit moment leiden, naar mijn huidige staat.

En toen mensen me de grootste oceaan ter wereld noemden

Ik was zeer verrast, omdat ik zo stil ben, en er waarschijnlijk grotere oceanen zijn.

Maar toen sprak God één zin tot mij, met een eenzame stem.

"Weet je, je hoeft niet luidruchtig te zijn om 's werelds grootste oceaan te zijn"

In mijn golven spat de zon

In mijn golven lacht verdriet

In mijn golven klopt mijn hart, klopt

Aha-ah ha-ah