Песня полярных летчиков - Александр Городницкий

Кожанные куртки, брошенные в угол,

Тряпкой занавешенное низкое окно

Бродит за ангарами северная вьюга, \\\\\\\\ 2

В маленькой гостинице пусто и темно.

/

Командир со штурманом мотив припомнят старый,

Голову рукою подопрет второй пилот,

Подтянувши струны старенькой гитары,

Следом бортмеханик им тихо подпоет.

Эту песню грустную позабыть пора нам —

Наглухо моторы, и сердца зачехлены.

Снова тянет с берега снегом и туманом

Снова ночь нелетная даже для луны.

Лысые романтики, воздушные бродяги,

Наша жизнь мальчишеские вечные года

Прочь тоску гоните вы, выпитые фляги,

Ты, метеослужба, нам счастья нагадай.

Солнце незакатное и теплый ветер с веста,

И штурвал послушный в стосковавшихся руках.

Ждите нас, невстреченные школьницы невесты, /

В маленьких асфальтовых, вьюжных городках.

\\\\\\\\ 2 раза

Leren jassen in de hoek gegooid

Een laag raam met voddengordijnen

De noordelijke sneeuwstorm dwaalt achter de hangars, \\\\\\\\ 2

Het kleine hotel is leeg en donker.

/

De commandant met de navigator zal zich het oude motief herinneren,

De co-piloot zal zijn hoofd steunen met zijn hand,

De snaren van een oude gitaar aanspannen

Dan zingt de boordwerktuigkundige rustig mee.

Het is tijd dat we dit droevige lied vergeten -

De motoren zijn strak en de harten zijn omhuld.

Opnieuw trekt het van de kust met sneeuw en mist

Opnieuw vliegt de nacht niet, zelfs niet voor de maan.

Kale romantici, luchtzwervers,

Onze levens zijn jongensachtige eeuwige jaren

Verdrijf melancholie, dronken flacons,

U, meteorologische dienst, vertel ons geluk.

De ondergaande zon en de warme wind uit het westen,

En het roer is gehoorzaam in smachtende handen.

Wacht op ons, onvervulde schoolmeisjes van de bruid, /

In kleine asfalt, sneeuwstorm stadjes.

\\\\\\\\ 2 keer