Unmarked Grave - Aethere

A violent death to set me free

No last prayer, no elegy.

A violent life to a violent death.

In the end they

will bury me in an unmarked grave

My salted bones won’t be burning alone, lay me to rest in the pit with a legion.

Beneath the earth, in harmony, our bodies give way to the rotting symphony

My cries fall silent as I exhale my dying breath, a looming shadow of illness

falls across my flailing chest

Suffer silent?

Kill it softly?

I abandon inhibition, body writhing;

violent ending.

Show no mercy, drenched in gasoline.

Are you dead yet?

«Everything is up in flames, the stench of flesh filling my lungs,

my charred skin tearing.»

Burning, it’s all burning.

Vessel, tell me, how much more can you take?

I remain, merely as an example of God’s mistakes

Burning, it’s all burning.

Vessel, tell me, did you wish for this?

Inhaling sulphur and exhaling ash, I open my eyes just to see debris at my

feet, it’s all that I have

Ten years of suffering, my departure was imminent right from the start.

Ten years of suffering, digging this knife in my back, manipulating me

No last prayer, no elegy.

A violent life to a violent death.

In the end they

will bury me in an unmarked grave

My salted bones won’t be burning alone, lay me to rest in the pit with a legion.

Beneath the earth, in harmony, our bodies give way to the rotting symphony

A slow disease, festering, feeding on all my once great aspirations.

Drained of life, drained of love, fueled by a fire burning in my skull

A violent death to set me free.

No last prayer, no elegy.

A violent life to a

violent death.

In the end they will bury me, bury me

Dig.

Dig.

Dig.

Dig

My rotting vessel will carry me, it will carry me to an unmarked grave

Een gewelddadige dood om me te bevrijden

Geen laatste gebed, geen elegie.

Van een gewelddadig leven tot een gewelddadige dood.

Uiteindelijk hebben ze

zal me begraven in een ongemarkeerd graf

Mijn gezouten botten zullen niet alleen branden, leg me te rusten in de put met een legioen.

Onder de aarde, in harmonie, maken onze lichamen plaats voor de rottende symfonie

Mijn gehuil verstomt terwijl ik mijn laatste adem uitadem, een dreigende schaduw van ziekte

valt over mijn zwaaiende borst

Last van stilte?

Zachtjes doden?

Ik laat remming, lichaam kronkelen;

gewelddadig einde.

Toon geen genade, gedrenkt in benzine.

Ben je al dood?

«Alles staat in vlammen, de stank van vlees vult mijn longen,

mijn verkoolde huid scheurt.»

Branden, het brandt allemaal.

Schip, vertel me, hoeveel kun je nog hebben?

Ik blijf, slechts als een voorbeeld van Gods fouten

Branden, het brandt allemaal.

Schip, vertel eens, heb je dit gewild?

Terwijl ik zwavel inadem en as uitadem, open ik mijn ogen om puin op mijn

voeten, het is alles wat ik heb

Tien jaar van lijden, mijn vertrek was vanaf het begin ophanden.

Tien jaar lijden, dit mes in mijn rug steken, me manipuleren

Geen laatste gebed, geen elegie.

Van een gewelddadig leven tot een gewelddadige dood.

Uiteindelijk hebben ze

zal me begraven in een ongemarkeerd graf

Mijn gezouten botten zullen niet alleen branden, leg me te rusten in de put met een legioen.

Onder de aarde, in harmonie, maken onze lichamen plaats voor de rottende symfonie

Een langzame ziekte, etterend, voedend met al mijn eens zo grote ambities.

Beroofd van het leven, ontdaan van liefde, gevoed door een vuur dat brandt in mijn schedel

Een gewelddadige dood om me te bevrijden.

Geen laatste gebed, geen elegie.

Een gewelddadig leven voor een

geweldadige dood.

Op het einde zullen ze me begraven, begraven me

Graven.

Graven.

Graven.

Graven

Mijn rottend vat zal me dragen, het zal me naar een ongemarkeerd graf dragen