Winterglut - Advocatus Diaboli

Im Jahre 1400 da lebte sie

Ein edles Geschöpf

So stolz und schön

Sie war ein Kind der Göttin

Und ging den alten Weg

Es war Winterszeit

Schnee lag über dem Land

Da kam er zu ihr

Und nahm ihre Hand

Denn sein Herz

War schon lang ihr zugewandt

Komm mit mir und werde mein Weib

Meine Liebe zu dir soll ewiglich sein

Winterglut in ihrem Haar

Doch sie fühlt die Kälte, das Eis

Flammen, die nie ihre Seele berühren

Niemals wie einst

Doch schon bald merkte er

Und sein Herz ward ihm schwer

Dass sie ihn nicht liebte, seinen Gott

Was sie fühlte war ihm fremd

Er konnte nicht verstehen

Dass nur die Erde ihr gebot

Seine Liebe ward zu Hass

Seines religiösen Wahns

Wie es ihr von ihm geschah

Sie wurde Opfer

Nach nur einem Jahr

Winterglut soll befreien

Deinen Leib

Von dem Bösen in dir

Du verlorenes Weib

In het jaar 1400 woonde ze daar

Een nobel wezen

Zo trots en mooi

Ze was een kind van de godin

En ging de oude weg

Het was wintertijd

Sneeuw lag over het land

Toen kwam hij naar haar toe

En pakte haar hand

Omdat zijn hart

Al heel lang toegewijd aan haar

Kom met me mee en word mijn vrouw

Mijn liefde voor jou zal voor altijd zijn

Winter sintels in haar haar

Maar ze voelt de kou, het ijs

Vlammen die hun ziel nooit raken

Nooit zoals voorheen

Maar hij realiseerde zich al snel

En zijn hart werd zwaar

Dat ze niet van hem hield, zijn God

Wat ze voelde was hem vreemd

Hij kon het niet begrijpen

Dat alleen de aarde haar gebood

Zijn liefde veranderde in haat

Zijn religieuze waanzin

Zoals het haar overkwam van hem

Ze werd een slachtoffer

Na slechts een jaar

Winter sintels zullen bevrijden

jouw lichaam

Van het kwaad in jou

Je bent de vrouw kwijt