Depravity - A Plea for Purging

I am the sheep that got lost and there is no turning back.

I’m as mad as hell.

There’s no place to run.

I’m without the One who made me though I’m not sure I was ever with Him.

There’s no place to run.

I’m without the One who made me though I’m not sure I was ever with Him.

Oh God, oh my God.

Oh God, where are You now.

Oh my God, where are You now.

Oh God, oh my God.

Here’s where I stand.

Removed and cursed.

Where is Your holy communion now.

There is no turning back.

I won’t be back.

There is no turning back.

I won’t be back.

I’m clinging loosely to prayers,

that lately, I feel as if have fallen upon deaf ears.

Where are You?

Where are You as my faith waivers?

Where are You in this blinding haze?

And where were You?

Where were You when I would seek to find joy in my

trials and found no peace?

Where were You when I did not doubt Your love but could not feel it?

And why won’t You answer me?

Why won’t Your presence pierce this deafening silence

I have been screaming through for so long.

For so long my voice has grown weary in Your absence.

For where Your voice once spoke so clearly there are no words.

The cup You once filled so abundantly has run dry.

And where Your light once led so assuredly I feel so unguided.

Still I press on.

For I have felt You in the past guiding me in my desire to change.

Finding a path through falling tears,

it seems I have turned my back and walked away.

Seeing my reflection and not recognizing my own face,

not knowing why You’ve allowed me to get here.

Though there was a time when the weight of Your reality

brought me to my knees.

When my shame and my convictions found my heart crying out for change.

When trying times gave way to white seasons.

And my fears would flee the resounding sound of Your

heart beating within my chest.

Your blood coursing through my veins purifying and

breathing life into this lifeless body.

It now seems as though I have let the sun set on that season.

The world You freed me from now crushes me under its heel.

And this flesh your Spirit once cleansed is now crawling.

Festering.

Rotting from the inside.

Numb to your touch.

Calloused.

Closed off.

I feel alone and overlooked.

I don’t know if I’ll ever find my way back.

Ik ben het schaap dat verdwaald is en er is geen weg meer terug.

Ik ben zo gek als de hel.

Er is geen plek om te rennen.

Ik ben zonder Degene die mij heeft gemaakt, hoewel ik niet zeker weet of ik ooit bij Hem was.

Er is geen plek om te rennen.

Ik ben zonder Degene die mij heeft gemaakt, hoewel ik niet zeker weet of ik ooit bij Hem was.

Oh God, oh mijn God.

Oh God, waar ben je nu.

Oh mijn God, waar ben je nu.

Oh God, oh mijn God.

Hier sta ik.

Verwijderd en vervloekt.

Waar is nu uw heilige communie.

Er is geen weg terug.

Ik kom niet terug.

Er is geen weg terug.

Ik kom niet terug.

Ik klamp me losjes vast aan gebeden,

dat ik de laatste tijd het gevoel heb in dovemansoren te zijn gevallen.

Waar ben je?

Waar bent u als mijn geloofsontheffingen?

Waar ben jij in deze verblindende waas?

En waar was jij?

Waar was U toen ik vreugde zou zoeken in mijn

beproevingen en geen rust gevonden?

Waar was U toen ik niet twijfelde aan Uw liefde, maar het niet kon voelen?

En waarom geeft U mij geen antwoord?

Waarom zal Uw aanwezigheid deze oorverdovende stilte niet doorbreken?

Ik schreeuw al zo lang door.

Al zo lang is mijn stem vermoeid door Uw afwezigheid.

Want waar Uw stem ooit zo duidelijk sprak, zijn er geen woorden.

Het kopje dat je ooit zo overvloedig hebt gevuld, is opgedroogd.

En waar Uw licht ooit zo zeker leidde, voel ik me zo ongeleid.

Toch druk ik door.

Want ik heb in het verleden gevoeld dat U mij leidde in mijn verlangen om te veranderen.

Een pad vinden door vallende tranen,

het lijkt erop dat ik me heb omgedraaid en ben weggelopen.

Mijn spiegelbeeld zien en mijn eigen gezicht niet herkennen,

niet wetend waarom U mij hebt toegestaan ​​hier te komen.

Hoewel er een tijd was dat het gewicht van Uw realiteit

bracht me op mijn knieën.

Toen mijn schaamte en mijn overtuigingen ontdekten dat mijn hart schreeuwde om verandering.

Toen moeilijke tijden plaats maakten voor witte seizoenen.

En mijn angsten zouden vluchten voor het klinkende geluid van Your

hart klopt in mijn borst.

Je bloed stroomt door mijn aderen, zuiverend en

leven inblazen in dit levenloze lichaam.

Het lijkt nu alsof ik de zon in dat seizoen heb laten ondergaan.

De wereld waarvan U me nu hebt bevrijd, verplettert me onder zijn hiel.

En dit vlees dat uw Geest ooit heeft gereinigd, kruipt nu.

feesten.

Rot van binnenuit.

Gevoelloos voor je aanraking.

eeltig.

Afgesloten.

Ik voel me alleen en over het hoofd gezien.

Ik weet niet of ik ooit de weg terug zal vinden.