Топливо - 7Раса

Я не хочу об этом думать,

Не хочу вспоминать,

Кому-то всё это поведать

И заново переживать.

Не осталось никого,

Кого б я мог любить,

И я не вижу ничего,

Что заставляло бы жить.

А время тащится по кругу, что сегодня, что вчера,

И я стал узником я проклят в каком-то дне сентября.

Меня размоет дождь, или раздавят облака.

Я должен уехать, цена билета одна — жизнь…

Я придумал эти песни,

Так как я хотел,

Но всё это пустое,

Даже то, что не успел.

И серый день мой

Не согреть ни пойлом, ни травой,

Ни психотропными полётами,

Ни ядерной зимой.

Я смотрю на своё тело наверно это просто сеть.

Я ненавижу его — оно должно умереть.

И я с тоской смотрю на птиц,

Покидающих нас стай.

А мы здесь только для того, чтобы качать кайф?

Моя последняя обитель — осень — мой вечный зов.

Мои глаза наполняет красно-жёлтая кровь.

Уже не чувствую боли, лишь усталость и грусть

И уверенность в том, что сюда я не вернусь.

Мои руки опустились как плети до колен.

Я помню лишь униженье и череду ваших измен.

Я заебался (заблудился) искать в чужих ученьях свет.

Иллюзии надежды в прошлом — будущего нет…

Ik wil er niet aan denken

Ik wil het niet onthouden

Iemand om dit allemaal te vertellen

En herbeleef.

Er is niemand meer

Van wie kan ik houden?

En ik zie niets

Wat zou je laten leven.

En de tijd sleept in een cirkel, wat is vandaag, wat is gisteren,

En ik werd een gevangene. Ik ben verdoemd op een dag van september.

De regen zal me wegspoelen, of de wolken zullen me verpletteren.

Ik moet vertrekken, de ticketprijs is één - het leven ...

Ik heb deze liedjes bedacht

Sinds ik wilde

Maar het is allemaal leeg

Zelfs waar ik geen tijd voor had.

En mijn grijze dag

Verwarm niet met spoeling of gras,

Noch psychotrope vluchten,

Geen nucleaire winter.

Ik kijk naar mijn lichaam, het is waarschijnlijk gewoon een net.

Ik haat het - het moet dood.

En ik kijk verlangend naar de vogels,

Zwermen die ons verlaten.

Zijn we hier alleen om high te worden?

Mijn laatste verblijfplaats - herfst - mijn eeuwige roeping.

Rood-geel bloed vult mijn ogen.

Ik voel geen pijn meer, alleen vermoeidheid en verdriet

En de zekerheid dat ik hier niet meer terugkom.

Mijn handen vielen als zwepen op mijn knieën.

Ik herinner me alleen vernedering en een reeks van je verraad.

Ik raakte verdwaald (verdwaald) op zoek naar licht in andermans leringen.

Illusies van hoop in het verleden - er is geen toekomst ...