Клетка (хроника одиночного безумия) - 7Раса

Сколько мне еще здесь маяться придется?

Голых ветвей за окном печальная сетка.

Кому-то нравится, что из этого потом выходит.

Но знайте: виной всему пустая клетка.

Я — живая одинокая клетка

В четырех стенах другой, бетонной.

Проводами телефонных линий связана,

Отгорожена рамой оконной

Живая одинокая клетка.

Думала клетка слиться с другой, такой же,

И искры надежды сверкали, но погасли.

Двери восприятия сплюснуты монитором…

Так уж получилось, Олдос Хаксли.

Нас таких миллионы, и нас так много в сети.

Комфорт решает многое, но так пусто внутри

Живой одинокой клетки и другой, такой же, бетонной.

Стал говорить с ее стенами,

Пробовал лезть на них, кричал раме оконной.

Шаги безумия легки, но оглушают

Отзвуком пустой комнаты.

Ты встретишь меня у реки?

Вот и оплыли стены… кома, ты?

Hoe lang moet ik hier nog rondhangen?

De kale takken buiten het raam zijn een triest raster.

Sommige mensen houden van wat eruit komt.

Maar weet: de lege kooi is de schuldige.

Ik ben een levende eenzame cel

Binnen vier muren van een ander, beton.

Vastgebonden met telefoondraden,

Omheind door een raamkozijn

Levende eenzame cel.

Ik dacht dat de cel zou versmelten met een andere, dezelfde,

En sprankjes hoop fonkelden, maar gingen uit.

De deuren van de waarneming worden platgedrukt door de monitor...

Het is gewoon zo gebeurd, Aldous Huxley.

We zijn met miljoenen, en we zijn met zovelen online.

Comfort bepaalt veel, maar het is zo leeg van binnen

Een levende eenzame cel en nog een, hetzelfde, concreet.

Begon te praten met haar muren,

Ik probeerde erop te klimmen, schreeuwde naar het raamkozijn.

De stappen van waanzin zijn licht maar oorverdovend

De echo van een lege kamer.

Ontmoet je me bij de rivier?

Dus de muren zwommen... coma, jij ook?