Brothers on Diamir - Edenbridge

The Kashmir sky

The biggest face in snow

Sixteen thousand feet

Reaching from top to toe

A sight of blinding splendor

When destiny calls

Straight on the path to fame

The king has broken a bond

The summit calls their names

Before the voice trailed away in silence

Before he was swept away

(Brother, death and loneliness)

He’s crawling

He’s falling

He is desperately unclear

He’s tracing, effacing

The memory of Diamir

The western wall

A fateful call

No answer, no warning

Just fear for a brother on Diamir

A gleam of hope, racked with pain

The way to cope, when brothers remain

Woebegone, the pangs of remorse

On and on, to follow the force

The summit alone, the ghost of a chance

The venture so unknown, a fading romance

In the presence of danger, the tag-end of will

The claws of a stranger, can stroke or can kill

Enshrine the memory, surmounting the fear

It’s an icebound tragedy, the fate of Diamir

The veil of oblivion of blood, tears and sweat

Out of a clear sky as his sun is set

Pay the last honors, thoughts range the past

Hold on in remembrance, memories that last

Goodbye

De lucht van Kasjmir

Het grootste gezicht in de sneeuw

Zestienduizend voet

Van top tot teen reiken

Een aanblik van verblindende pracht

Wanneer het lot roept

Rechtdoor op het pad naar roem

De koning heeft een band verbroken

De top roept hun namen

Voordat de stem in stilte wegsliep

Voordat hij werd weggevaagd

(Broer, dood en eenzaamheid)

Hij kruipt

Hij valt

Hij is wanhopig onduidelijk

Hij is aan het opsporen, uitwissen

De herinnering aan Diamir

de westelijke muur

Een noodlottige oproep

Geen antwoord, geen waarschuwing

Vrees alleen voor een broer op Diamir

Een sprankje hoop, gekweld door pijn

De manier om ermee om te gaan, als er nog broers zijn

Woebegone, de pijnen van wroeging

Door en door, om de kracht te volgen

Alleen de top, de geest van een kans

De onderneming zo onbekend, een vervagende romance

In aanwezigheid van gevaar, de tag-end van will

De klauwen van een vreemdeling kunnen aaien of doden

Veranker de herinnering, overwin de angst

Het is een bevroren tragedie, het lot van Diamir

De sluier van vergetelheid van bloed, tranen en zweet

Uit een heldere hemel terwijl zijn zon ondergaat

Betaal de laatste eer, gedachten gaan over het verleden

Houd vast ter nagedachtenis, herinneringen die blijven

Tot ziens