Стоп-машина - Ленинград

Жизнь моя — как электричка:

Чая нет и нету спичек,

А соседи по вагону — как один — козлы

Еду я на третьей полке

И сижу как на иголках

Свои нервы завязав в узлы

Кричу я: «Стоп-машина!

Стоп-машина!

Сил у меня ведь больше-больше нет»

Кричу я: «Стоп-машина!

Стоп-машина!

Я возвращаю билет!»

Двадцать пятый год я еду

Еду-еду — не доеду

Еду-еду — не доеду до конца

Кровь и пот, чужие лица

Все мелькает и кружится

И протухла чья-то колбаса

Кричу я: «Стоп-машина!

Стоп-машина!

Сил у меня ведь больше-больше нет»

Кричу я: «Стоп-машина!

Стоп-машина!

Я возвращаю билет!»

Хочется мне, хочется

Уйти от одиночества

И вот я у ларька соображаю на троих,

А собутыльники мои

Тупые, блядь, как глухари

Я их люблю и ненавижу их

Кричу я: «Стоп-машина!

Стоп-машина!

Сил у меня ведь больше-больше нет»

Кричу я: «Стоп-машина!

Стоп-машина!

Я возвращаю билет!»

Mijn leven is als een trein

Geen thee en geen lucifers

En de buren in de auto - als één - geiten

Ik ga op de derde plank

En ik zit op spelden en naalden

Bind je zenuwen in de knoop

Ik roep: “Stop de auto!

Auto stoppen!

Ik heb meer, geen kracht meer"

Ik roep: “Stop de auto!

Auto stoppen!

Ik stuur het kaartje terug!"

Het vijfentwintigste jaar dat ik ga

Ik ga, ik ga - ik kom er niet

Ik ga, ik ga - ik kom niet tot het einde

Bloed en zweet, vreemde gezichten

Alles flikkert en draait

En iemands worst is verrot

Ik roep: “Stop de auto!

Auto stoppen!

Ik heb meer, geen kracht meer"

Ik roep: “Stop de auto!

Auto stoppen!

Ik stuur het kaartje terug!"

Ik wil ik wil

Weg van eenzaamheid

En hier ben ik bij de kraam, denkend aan drie,

En mijn drinkgenoten

Stom, verdomme, zoals auerhoen

Ik hou van ze en haat ze

Ik roep: “Stop de auto!

Auto stoppen!

Ik heb meer, geen kracht meer"

Ik roep: “Stop de auto!

Auto stoppen!

Ik stuur het kaartje terug!"