Фонит - Красное Дерево, Юрий «Ганс» Кучерявый

И снова утро, глаза открыты, но сплю как будто

Вроде все круто, но и ничего путного

Город фонит через квадрат стекла мутного

Скрываемся за тонировкой, избегаем места людного

Я капитан судна, что мчится к дню судному

В этом смысле мысли дают ветра попутного

В толпе тихо касаясь взгляда жуткого

Одна минута, как ни крути, но идти-идти.

ртути

Чую холод в груди, и теперь толпы позади,

Но был апередить.

Да ладно.

Зачем бередить?

Бродить, бредить и снова попадать в новые сети

Я каждую ночь слышу вопли соседей

Я чувствую запах бензина

Жженой резины, соседской псины, плюс отравы крысиной

Как Хиросима — нас всех фонит неугасимо

Давит на плечи с такой силой, что многих скосило

День за днём ощущаю давление массива

Если раньше держало, то и сейчас не отпустило

Это знакомый гробовщикам рентген-настил

Все отрицая брился, но потом снова растил

Интересно, простил бы ты то, что я не простил?

Схватка минутной страсти, душу стоит спасти

Строить-рушить мосты, прощать, люто мстить

Стоп!

Хватит грусти над пропастью!

Все же надо грести!

Ветром быстро кружаться листья

Умоляю, не уходи, остановись!

Лютый холод в груди — это мой последний вздох

Прошу не уходи…

Тишины бывает мало, я вгрызаюсь в тишину

Чую не чужую боль, боль не.

Решено!

Хватит курить

Эй там, потише!

Ну, надо валить отсюда

В машину сам, сына и жену

Думал подальше от фона, а фон вне района

Города, страны, планеты, тем более дома

И тогда много гб и на студии.

Из мониторов валит жара и холод прям в город

На посту замер боров,.

порох

В районах нечистые на руку прячутся в норах

И снова переполох и я не в силах сделать вдох

Делаю выдох, и это тоже неплохо

Постоянно накаляюсь-остываю-накаляюсь

Могу конечно лопнуть, но так закаливаюсь

Каюсь, мотаю на ус, и каждый день все сильней фонит

Я не боюсь, ведь я знаю — это они

Подхожу вплотную к своему отраженью в зеркале

Раньше глаза горели, теперь какие-то блеклые

Лечу и думаю —

А те, кто в это окно вышел, в этот город-муравейник

Где люди как мыши… Хватит!

Тише…

Ветром быстро кружаться листья

Умоляю, не уходи, остановись!

Лютый холод в груди — это мой последний вздох

Прошу не уходи…

En weer ochtend, mijn ogen zijn open, maar ik slaap alsof

Het lijkt erop dat alles cool is, maar niets de moeite waard

De stad belt door een vierkant van troebel glas

Verstopt achter verven, vermijd drukke plaatsen

Ik ben de kapitein van het schip dat naar de dag des oordeels snelt

In die zin geven gedachten een frisse wind

In de menigte, stilletjes de griezelige blik aanraken

Het ene moment, wat je ook zegt, maar ga, ga.

kwik

Ik heb het koud in mijn borst, en nu zijn de menigten achter,

Maar hij liep voorop.

Kom op.

Waarom zou je je drukmaken?

Dwaal, rave en val opnieuw in nieuwe netwerken

Elke nacht hoor ik het geschreeuw van de buren

Ik ruik benzine

Verbrand rubber, hond van de buren, plus rattengif

Net als Hiroshima - we zijn allemaal onuitblusbaar

Drukt met zo'n kracht op de schouders dat velen neermaaiden

Dag na dag voel ik de druk van de array

Als het eerder vasthield, heeft het nu niet meer losgelaten

Dit is de röntgenvloer die uitvaartondernemers bekend zijn.

Alles ontkennend, schoor hij zich, maar hief toen weer op

Ik vraag me af of je zou vergeven wat ik niet heb vergeven?

De strijd van tijdelijke passie, de ziel is het waard om te redden

Bouw-vernietig bruggen, vergeef, fel wraak

Hou op!

Genoeg verdriet over de afgrond!

Moet nog roeien!

Bladeren dwarrelen snel in de wind

Ik smeek je, ga niet weg, stop!

Een felle kou in mijn borst is mijn laatste adem

Ga alsjeblieft niet weg...

Stilte is niet genoeg, ik bijt in stilte

Ik voel niet de pijn van iemand anders, geen pijn.

Beslist!

Stop met roken

Hé daar, wees stil!

Nou, ik moet hier weg

Zelf in de auto, zoon en vrouw

Ik dacht weg van de achtergrond, en de achtergrond is buiten het gebied

Steden, landen, planeten, vooral thuis

En dan veel GB en in de studio.

Van de monitoren stromen warmte en koude rechtstreeks de stad in

Het zwijn verstijfde bij de paal.

poeder

In de districten verschuilen de onreinen zich in holen

En weer is er commotie en ik kan niet ademen

Ik adem uit, en dat is ook goed

Constant opwarmen, afkoelen, opwarmen

Natuurlijk kan ik barsten, maar ik verhard zo

Ik beken, ik schud het op mijn snor, en elke dag wordt het sterker en sterker

Ik ben niet bang, omdat ik weet - zij zijn het

Ik kom dicht bij mijn reflectie in de spiegel

Vroeger brandden de ogen, nu zijn ze op de een of andere manier vervaagd

Ik vlieg en denk -

En degenen die door dit raam naar buiten gingen, in deze mierenhoopstad

Waar mensen zijn als muizen... Genoeg!

Stil…

Bladeren dwarrelen snel in de wind

Ik smeek je, ga niet weg, stop!

Een felle kou in mijn borst is mijn laatste adem

Ga alsjeblieft niet weg...