Эрика - 4пыль

небо плачет с тобой скорей бы снег

переходя на бег метро пронеслось мимо

она осталась на пероне одна задумчиво игриво

роняя свет на ее лицо лампа мигала одним глазом

раз за разом они возвращались на эту станции

хотели остатьса там, но обстоятельства тянули

нули растоянии росли и уже летели письма

за тысячи тысяч метров

она вновь плачет обо мне, но ветры

не доносят печаль

как жаль что сталь проводов не принесет меня к ней за секунду

я буду думать о тебе буду

и пудру рассыпав с утра на стол

рвешь щеки слезами напополам с тоской

кричиш постой

возьми с собой зонт в твоем городе ведь тоже дождливо

опять одна опять вагоны метро проходят мимо

эрика в плеере полупустой вагон метро

я где-то рядом я где-то далеко

сквер в центре лавочка для одного

ты где-то рядом ты где-то далеко

телефоны на нулях, но слова летят сквозь метры

одни они не одиноки с того момента

глаза в глаза вагон метро

суббота ближе к трем

где эта улица улыбки под дождем

и несправедливо что такие как ты

уехал быстро одна из темноты

вновь роняя слезы

смотрела на диск его голос

остался и только он опять не знает куда деть вопросы

зачем мы придумали расстояния и осень

зачем она одна

средь миллиона ненужных лиц

милион совпадений передачки чувств через проводниц

ну перестань мы еще будем вместе,

но телефон выдавал что он невесел

конечно будем, а как же по другому

гудки она скорей бегом из дома

de lucht huilt met je mee zodra het sneeuwt

gaan rennen, de metro raasde voorbij

ze bleef bedachtzaam speels alleen op het perron

licht laten vallen op haar gezicht, de lamp knipperde met één oog

keer op keer keerden ze terug naar dit station

wilde daar blijven, maar de omstandigheden trokken zich

nullen groeiden in de verte en letters vlogen al rond

voor duizenden meters

ze huilt weer om mij, maar de wind

breng geen verdriet

wat jammer dat het staal van de draden me er niet in een seconde toe zal brengen

ik zal aan je denken

en 's ochtends poeder op tafel strooien

scheur je wangen met tranen doormidden van verlangen

schreeuw wacht

neem een ​​paraplu mee in je stad, het regent ook

weer alleen weer metro's passeren

erica in de speler een halflege metro

Ik ben ergens dichtbij, ik ben ergens ver weg

vierkant in het midden een bankje voor één

je bent ergens dichtbij je bent ergens ver weg

telefoons op nullen, maar woorden vliegen door meters

alleen zijn ze niet alleen vanaf dat moment

oog in oog metro auto

zaterdag bijna drie

waar is deze straat van glimlachen in de regen

en het is oneerlijk dat mensen zoals jij

verliet snel een van de duisternis

weer tranen

keek naar de schijf zijn stem

bleef en alleen hij weet weer niet waar hij de vragen moet stellen

waarom hebben we afstanden en herfst bedacht

waarom is ze alleen?

tussen een miljoen onnodige gezichten

een miljoen toevalligheden van de overdracht van gevoelens door dirigenten

Kom op, we zullen nog steeds samen zijn,

maar de telefoon gaf door dat hij verdrietig was

natuurlijk doen we dat, maar hoe anders?

ze piept snel het huis uit