Осень - 4atty aka Tilla

А меня всё уносит в осень

Двадцать, десять, ноль девять, восемь.

Год к чёрту, как мы не вместе

Мечтал о тебе, как о невесте

В жизни реальности, как медленный сон

Сердца в унисон под вальс Мендельсон

Нас навсегда объеденили б эти кольца

Только не плач, успокойся,

А слёзы всё равно то ручьём, то фонтаном

Так и не пригодилась белая фата нам

И вот по глупости — мы у проспасти

Я сам останусь, пусть пройдут попуски

Не верю в расставание так же как ты в любовь

Чувствую любовь так же как ты боль,

Но может давай подождём, ведь мы под дождём

Заново ничего не подожжём

Я нам солнце рисую, хоть и не художник

Иногда живу осенью в прошлом

Хотел тебя не понимать, чтоб потом тебя разгадывать

Долго можно друг другу врать, но невозможно любовь обманывать,

А там где волны поднимает ветер, под розовым небом ждали рассвет на берегу

То сказочное время встретив, я до сих пор его берегу

Солнце земле подарило столько закатов,

А мы столько раз вдвоём оставались за кадром

Твои глаза, взгляд на миллион

Выбирай теперь мы или он

Ты крадёшь сердца — это твоя стихия

Ведь всё ещё посвящаю тебе стихи я

Никогда не думал что останусь сам на мосту

Уже зима на носу, надеюсь перенесу

К другим девочкам была симпатия,

Но только с тобой была телепатия

Ложь, ссоры хотел на пати я,

Но всё равно оставались в одной кровати

Время считать отучила суета

Сначала сунула, потом понял что не та

Так неожиданно в сердце вонзила меч ты

Оставив иллюзии, разбив мечты

Хотел тебя не понимать, чтоб потом тебя разгадывать

Долго можно друг другу врать, но невозможно любовь обманывать,

А там где волны поднимает ветер, под розовым небом ждали рассвет на берегу

То сказочное время встретив, я до сих пор его берегу

Хотел тебя не понимать, чтоб потом тебя разгадывать

Долго можно друг другу врать, но невозможно любовь обманывать,

А там где волны поднимает ветер, под розовым небом ждали рассвет на берегу

То сказочное время встретив, я до сих пор его берегу

En alles brengt me naar de herfst

Twintig, tien, nul negen, acht.

Een jaar naar de hel, hoe zijn we niet samen

Droomde van jou als bruid

In het leven van de werkelijkheid, als een langzame droom

Harten in koor op de wals Mendelssohn

Deze ringen zouden ons voor altijd verenigen

Gewoon niet huilen, rustig aan

En tranen zijn nog steeds ofwel een stroom of een fontein

Dus de witte sluier kwam ons niet goed van pas

En uit domheid - we moeten redden

Ikzelf blijf, laat de releases voorbij gaan

Ik geloof niet in scheiding, net zoals jij in liefde doet

Ik voel liefde net zoals jij pijn voelt

Maar laten we misschien wachten, want we zitten in de regen

Laten we niets meer in brand steken

Ik teken de zon voor ons, hoewel ik geen kunstenaar ben

Soms leef ik in de herfst in het verleden

Ik wilde je niet begrijpen, om je later op te lossen

Je kunt lang tegen elkaar liegen, maar het is onmogelijk om liefde te bedriegen,

En waar de golven worden opgewekt door de wind, onder de roze lucht, wachtte de dageraad op de kust

Nu ik die fantastische tijd heb ontmoet, koester ik die nog steeds

De zon gaf de aarde zoveel zonsondergangen,

En zo vaak bleven we met z'n tweeën achter de schermen

Je ogen, kijk naar een miljoen

Kies nu ons of hem

Je steelt harten - dit is jouw element

Ik draag tenslotte nog steeds gedichten aan jou op

Ik had nooit gedacht dat ik zelf op de brug zou blijven

De winter staat al voor de deur, ik hoop dat ik het kan doorstaan

Er was sympathie voor andere meisjes,

Maar alleen bij jou was telepathie

Leugens, ruzies die ik wilde feesten,

Maar toch in hetzelfde bed gebleven

Tijd om te tellen werd gespeend door ijdelheid

Eerst stopte ik het erin, toen realiseerde ik me dat het niet hetzelfde was

Dus plotseling stak je een zwaard in je hart

Illusies achterlaten, dromen breken

Ik wilde je niet begrijpen, om je later op te lossen

Je kunt lang tegen elkaar liegen, maar het is onmogelijk om liefde te bedriegen,

En waar de golven worden opgewekt door de wind, onder de roze lucht, wachtte de dageraad op de kust

Nu ik die fantastische tijd heb ontmoet, koester ik die nog steeds

Ik wilde je niet begrijpen, om je later op te lossen

Je kunt lang tegen elkaar liegen, maar het is onmogelijk om liefde te bedriegen,

En waar de golven worden opgewekt door de wind, onder de roze lucht, wachtte de dageraad op de kust

Nu ik die fantastische tijd heb ontmoet, koester ik die nog steeds