Зимняя сказка - Каспийский Груз

Узнаю знакомых в фотороботах.

Разговоры только шёпотом.

Мои люди с тёмным опытом.

Если сейчас не воровать, ну, а что потом?

Повезет — на завод примут.

Буду сидеть и курить Приму.

По служебной поднимусь, хватит.

Всё равно задолженности по зарплате.

Я не кончал на диплом.

Я буду делать бабло.

Мы будем брать банкомат прямо тут за углом.

Ждем с кентом, когда привезут наличку.

Я отправлю их на больничный,

А ты деньги в рюкзак запичкай.

У нас тут двадцать джоулей выстрел.

Мы опасны и вооружены.

Нам нужно много и быстро для мамы и для жены.

Мы на спорте одеты.

Нас было двое,

А на них бронежилеты.

У них боевое.

Родилась новая зимняя сказка.

Родилась, оказалось напрасно.

Не сбылась, у ребяток не сбылась мечта.

Полетели хлопья белого снега.

В новостях: «Убито два человека».

Не простят и ребята навестят ребят.

Припев:

Я буду всегда благодарен этим улицам,

Этим дворам за то, что хранят в себе память по нам.

Пусть играет сейчас на гитаре песню про нас детвора.

А я просто еще один парень, кому сверху сказали: «Пора».

Сверху сказали: «Пора».

Сверху сказали: «Пора».

Второй Куплет: Каспийский Груз

Сверху сказали «Пора»,

Звали на небеса.

А я из тех, кто в драках не ссал.

Если делал, то сам.

Судьба-лиса, оказалось, не туда мне завернула путь.

Оказалось, доживем вот еще чуть-чуть.

И поэтому я был готов идти на крайние меры.

Я в сказки не верил, чудо в это я тоже не верил.

Я не был уверен так сильно,

Не был уверен, поверь.

Только вот в чем тут дело?

Таким не откроется дверь.

Но я все же как дрель,

Пытался пробить бетонную стену.

Но все это тщетно.

Я знал, сколько попыток не делал.

Скажи мне, я тот, кто внутри.

Где твой предел, а?

А снег, как художник, закрасит все белым.

И вот я на под аркой.

Я не был подарком.

А в мыслях, то ли от нервов,

То ли, блядь, куртка.

Да что же так жарко?

А я ведь желал так жить по-человечески,

Но эти проблемы, кто наверху,

Возьми, да на плечи мне скинь.

Давит на виски и ствол на прицеле.

Наши донесли явно много денег.

Ты следующий, чтобы зажить,

А я слышу: «Дайте зажим, надо зашить».

Припев:

Я буду всегда благодарен этим улицам,

Этим дворам за то, что хранят в себе память по нам.

Пусть играет сейчас на гитаре песню про нас детвора.

А я просто еще один парень, кому сверху сказали: «Пора».

Сверху сказали: «Пора».

Сверху сказали: «Пора».

Ik herken mijn kennissen in schetsen.

Praat alleen fluisterend.

Mijn mensen met donkere ervaring.

Als je nu niet steelt, wat dan?

Als je geluk hebt, accepteren ze het in de fabriek.

Ik zal zitten en roken, ik zal het accepteren.

Ik ga in dienst, dat is genoeg.

Nog loon verschuldigd.

Ik heb mijn diploma niet afgemaakt.

Ik zal geld verdienen.

We nemen de geldautomaat om de hoek.

We wachten met Kent als ze het geld brengen.

Ik stuur ze met ziekteverlof,

En je stopt geld in je rugzak.

We hebben hier twintig joule geschoten.

We zijn gevaarlijk en gewapend.

We hebben veel en snel nodig voor mama en vrouw.

We zijn sportief gekleed.

We waren met twee

En ze dragen kogelvrije vesten.

Ze hebben gevechten.

Een nieuw wintersprookje was geboren.

Geboren, het bleek tevergeefs.

Het kwam niet uit, de kinderdroom kwam niet uit.

Er vlogen vlokken witte sneeuw.

In het nieuws: "Twee mensen zijn omgekomen."

Ze zullen niet vergeven en de jongens zullen de jongens bezoeken.

Refrein:

Ik zal deze straten altijd dankbaar zijn,

Naar deze binnenplaatsen om de herinnering aan ons in zichzelf te bewaren.

Laat hem nu een liedje over ons kinderen spelen op de gitaar.

En ik ben gewoon een andere man die van bovenaf te horen kreeg: "Het is tijd."

Van bovenaf zeiden ze: "Het is tijd."

Van bovenaf zeiden ze: "Het is tijd."

Tweede vers: Kaspische lading

Van boven zeiden ze "Het is tijd"

Ze riepen naar de hemel.

En ik ben een van degenen die niet heeft gepist tijdens gevechten.

Als hij dat deed, dan hijzelf.

Fate-fox, zo bleek, draaide de verkeerde kant op voor mij.

Het blijkt dat we wat langer zullen leven.

En dus was ik klaar om tot het uiterste te gaan.

Ik geloofde niet in sprookjes, ik geloofde ook niet in wonderen.

Ik was niet zo zeker

Ik was niet zeker, geloof me.

Maar wat is hier het punt?

Zo gaat de deur niet open.

Maar ik ben nog steeds als een boor,

Probeerde door een betonnen muur te breken.

Maar dit alles is tevergeefs.

Ik wist hoeveel pogingen ik niet had gedaan.

Zeg me dat ik degene ben die binnen is.

Waar is je grens, hè?

En de sneeuw schildert als een kunstenaar alles wit.

En hier ben ik onder de boog.

Ik was geen geschenk.

En in gedachten, of van zenuwen,

Of een verdomde jas.

Dus waarom is het zo heet?

Maar ik wilde leven als een mens,

Maar deze problemen, wie aan de top staat,

Pak het en leg het op mijn schouders.

Drukt op de whisky en het vat op het vizier.

Die van ons bracht natuurlijk veel geld op.

Je bent naast het leven

En ik hoor: "Geef me een klem, ik moet hem dichtnaaien."

Refrein:

Ik zal deze straten altijd dankbaar zijn,

Naar deze binnenplaatsen om de herinnering aan ons in zichzelf te bewaren.

Laat hem nu een liedje over ons kinderen spelen op de gitaar.

En ik ben gewoon een andere man die van bovenaf te horen kreeg: "Het is tijd."

Van bovenaf zeiden ze: "Het is tijd."

Van bovenaf zeiden ze: "Het is tijd."