I Choose to Believe What I Was Programmed to Believe - Panucci's Pizza

My breastplate is made of glass

and I invite the neighborhood kids to throw rocks at it.

Sooner than later my armor will shatter

the price I pay (???) to their parents is my smile for the night.

And when I look straight in my bed (?) I don’t think of you like I did.

And now all I ever think about are the people who might sleep in it.

I’ll never go back, it’s like you never came back in the end.

So I’ll slump my body to my half-connected sheets and slowly descend,

slowly descend.

My helmet is covered in flames

and I invite the fire department to dump water on me

and all that’s left is a smouldering pile

of a once-lengthy smile.

Mijn borstplaat is gemaakt van glas

en ik nodig de buurtkinderen uit om er stenen naar te gooien.

Vroeg of laat zal mijn pantser versplinteren

de prijs die ik aan hun ouders betaal (???) is mijn glimlach voor de nacht.

En als ik recht in mijn bed kijk (?) denk ik niet aan jou zoals ik deed.

En nu denk ik alleen maar aan de mensen die erin kunnen slapen.

Ik ga nooit meer terug, het is alsof je uiteindelijk nooit meer terug bent gekomen.

Dus ik laat mijn lichaam op mijn half verbonden lakens zakken en daal langzaam af,

langzaam afdalen.

Mijn helm staat onder de vlammen

en ik nodig de brandweer uit om water over me heen te lozen

en het enige dat overblijft is een smeulende stapel

van een eens lange glimlach.