Meine Phantasien Sind Wie Brennendes Laub...nicht Von Dauer... - Nargaroth

Weinend, `ne Zig’rette haltend stehe ich am Fenster.

Ich seh' den Schnee der

fällt

Waren da nicht g ́rade Blumen, labend sich am Morgentau?

Lachte nicht grad da

ein Kind?

Es hatte meinen Namen, und auch sein Vater war ihm fremd.

Liebe war es,

wenn er schlug

Da war die Mutter.

Lachend.

Gold ́ne Sonne in ihrem Haar.

Und doch schwieg sie

da…

Nackt und noch immer weinend die Stirn gepresst ans kalte Glas, starr' ich

weiter durch das Fenster dessen Scheiben tränennass

Der Schnee beginnt im Sturm zu treiben.

Fratzen jagen durch das Grau.

Sie kommen aus dem Kindergestern, als Gruß erschallt ihr Lachen rau

Der Sturm legt frei eine Kinderleiche, mein Weinen weicht der Raserei.

Nackt werfe ich mich durch das Fenster, das Glas legt meine Wunden frei

Ich wollte fremde Früchte kosten, lachen hör ́n mein eig ́nes Kind.

Das Abendrot der Liebe leben und wandeln wo die Sterne sind

Schweigend lehne ich am Fenster

Mein Haar wie Fetzen im Gesicht.

Der Sturm träg fort meine Phantasien,

denn mehr sind sie leider nicht

Huilend, met een sigaret in de hand, sta ik voor het raam.

ik zie de sneeuw

valt

Waren daar niet gewoon bloemen, verfrissend in de ochtenddauw?

Heb toen niet gelachen

een kind?

Het had mijn naam en zijn vader was er ook een vreemde voor.

ik vond het geweldig

toen hij sloeg

Daar was de moeder.

Lachend.

Gouden zon in haar haar.

En toch zei ze niets

daar…

Naakt en nog steeds huilend, mijn voorhoofd tegen het koude glas gedrukt, staar ik

verder door het raam waarvan de ruiten nat zijn van de tranen

De sneeuw begint te drijven in de storm.

Gezichten jagen door het grijs.

Ze komen gisteren uit hun kindertijd, hun lach klinkt hard als een groet

De storm legt het lijk van een kind bloot, mijn huilen maakt plaats voor woede.

Naakt werp ik mezelf door het raam, het glas legt mijn wonden bloot

Ik wilde andermans fruit proeven, mijn eigen kind horen lachen.

Beleef de zonsondergang van liefde en wandel waar de sterren zijn

Ik leun zwijgend tegen het raam

Mijn haar als vodden op mijn gezicht.

De storm voert mijn fantasieën weg,

want helaas zijn ze niets meer