Donde Estara Mi Primavera - Marco Antonio Solis

Yo te debo tanto

Tanto amor que ahora

Te regalo mi resignación

Sé que tú me amaste

Yo pude sentirlo

Quiero descansar en tu perdón

Voy hacer de cuenta

Que nunca te fuiste

Que has ido de viaje y nada más

Y con tu recuerdo

Cuando esté muy triste

Le haré compañía a mi soledad

Quiero que mi ausencia

Sean las grandes alas

Con las que tú puedas emprender

Ese vuelo largo

De tantas escalas

En alguna me puedas perder

Yo aquí entre la nada

Voy a hablar de todo

Buscaré a mi modo continuar

Y hasta que los años

Borren mi memoria

No me dejaré de preguntar:

¿Dónde estará mi primavera?

¿Dónde se me ha escondido el sol

Que mi jardín olvidó

Y el Alma me marchitó?

Yo aquí entre la nada

Voy a hablar de todo

Buscaré a mi modo continuar

Y hasta que los años

Cierren mi memoria

No me dejaré de preguntar:

¿Dónde estará mi primavera?

¿Dónde se me ha escondido el sol

Que mi jardín olvidó

Y el Alma me marchitó?

Ik ben je zo veel verschuldigd

Zoveel liefde dat nu

Ik geef je mijn ontslag

ik weet dat je van me hield

ik kon het voelen

Ik wil rusten in uw vergiffenis

ik ga doen alsof

dat je nooit bent weggegaan

Dat je op reis bent gegaan en niets meer

en met je geheugen

als ik zo verdrietig ben

Ik zal mijn eenzaamheid gezelschap houden

Ik wil mijn afwezigheid

wees de grote vleugels

Waarmee je kunt ondernemen

die lange vlucht

van zoveel schalen

In sommige kun je me verliezen

ik hier tussen niets

Ik ga over alles praten

Ik zal mijn weg zoeken om verder te gaan

En tot de jaren

mijn geheugen wissen

Ik blijf me afvragen:

Waar is mijn lente?

Waar heeft de zon zich voor mij verstopt

dat mijn tuin vergat

En de Ziel verdorde mij?

ik hier tussen niets

Ik ga over alles praten

Ik zal mijn weg zoeken om verder te gaan

En tot de jaren

sluit mijn geheugen

Ik blijf me afvragen:

Waar is mijn lente?

Waar heeft de zon zich voor mij verstopt

dat mijn tuin vergat

En de Ziel verdorde mij?