The Galley - Accept

Pulling the weight up against the wind

The plight of the galley slave

Chained to this cold bench, six to the oar

Sentenced to an early grave

With iron in our souls and fire in our wrists

Slicing the waves and the sea

Rotting below, they’ll not let us go

Only mutiny or death set us free

Arms grow numb and the blood doth drip

To the beat of the drum, from the crack of the whip

We’re damned, to the Galley

We’re chained, to the Galley of pain

Damned, to the Galley

We’re slaves, chained to the Galley of pain

«The salt made the oar handles like shark skin

And our lips we’re cut to the gums

And you whipped us because we could not row

Will you never let us go?»

Splintered and split, the hands of the doomed

Endlessly toil by the hour

Bodies broken, shackled with hatred

As the soul grows sour

Off in the distance, the cry of the gulls

And the smell of approaching land

With our last ounce of strength, we pull to the shore

And dream to escape if we can

But Sirens attack, with their songs of love

Mermaids surround us as off we shove

Our arms still numb and the blood still drips

To the beat of the drum, from the crack of the whip

Damned, to the Galley

We’re chained, to the Galley of pain

Damned, to the Galley

We’re slaves, chained to the Galley of pain

We’re rotting in the Galley hole

Damned, to the Galley

We’re chained, to the Galley of pain

We’re damned, to the Galley

We’re slaves, chained to the Galley of pain

Only death will set us free…

Het gewicht tegen de wind in trekken

Het lot van de galeislaaf

Geketend aan deze koude bank, zes aan de riem

Veroordeeld tot een vroeg graf

Met ijzer in onze ziel en vuur in onze polsen

Het snijden van de golven en de zee

Ze rotten naar beneden en laten ons niet gaan

Alleen muiterij of de dood hebben ons bevrijd

Armen worden gevoelloos en het bloed druppelt

Op het ritme van de trommel, van het gekraak van de zweep

We zijn verdoemd, naar de kombuis

We zijn geketend, aan de kombuis van pijn

Verdomme, naar de kombuis

We zijn slaven, geketend aan de kombuis van pijn

«Het zout maakte de riem als een haaienhuid

En onze lippen zijn tot op het tandvlees gesneden

En je sloeg ons omdat we niet konden roeien

Laat je ons nooit gaan?»

Versplinterd en gespleten, de handen van de verdoemden

Eindeloos zwoegen per uur

Lichamen gebroken, geketend met haat

Naarmate de ziel zuur wordt

In de verte, de kreet van de meeuwen

En de geur van naderend land

Met onze laatste greintje kracht trekken we naar de kust

En dromen om te ontsnappen als we kunnen

Maar sirenes vallen aan, met hun liefdesliedjes

Zeemeerminnen omringen ons alsof we afschudden

Onze armen zijn nog steeds gevoelloos en het bloed druppelt nog steeds

Op het ritme van de trommel, van het gekraak van de zweep

Verdomme, naar de kombuis

We zijn geketend, aan de kombuis van pijn

Verdomme, naar de kombuis

We zijn slaven, geketend aan de kombuis van pijn

We rotten in het kombuisgat

Verdomme, naar de kombuis

We zijn geketend, aan de kombuis van pijn

We zijn verdoemd, naar de kombuis

We zijn slaven, geketend aan de kombuis van pijn

Alleen de dood zal ons bevrijden...