Talkin´ New York - Bob Dylan

Ramblin' outa the wild west,

Leavin' the towns i love the best.

Thought i’d seen some ups and down,

«til i come into new york town.

People goin' down to the ground,

Buildings goin' up to the sky.

Wintertime in new york town,

The wind blowin' snow around.

Walk around with nowhere to go,

Somebody could freeze right to the bone.

I froze right to the bone.

New york times said it was the coldest winter in seventeen years;

I didn’t feel so cold then.

I swung on to my old guitar,

Grabbed hold of a subway car,

And after a rocking, reeling, rolling ride,

I landed up on the downtown side;

Greenwich village.

I walked down there and ended up

In one of them coffee-houses on the block.

Got on the stage to sing and play,

Man there said, «come back some other day,

You sound like a hillbilly;

We want folk singer here.»

Well, i got a harmonica job, begun to play,

Blowin' my lungs out for a dollar a day.

I blowed inside out and upside down.

The man there said he loved m' sound,

He was ravin' about how he loved m' sound;

Dollar a day’s worth.

And after weeks and weeks of hangin' around,

I finally got a job in new york town,

In a bigger place, bigger money too,

Even joined the union and paid m' dues.

Now, a very great man once said

That some people rob you with a fountain pen.

It didn’t take too long to find out

Just what he was talkin' about.

A lot of people don’t have much food on their table,

But they got a lot of forks n' knives,

And they gotta cut somethin'.

So one mornin' when the sun was warm,

I rambled out of new york town.

Pulled my cap down over my eyes

And headed out for the western skies.

So long, new york.

Ramblin' uit het wilde westen,

Verlaat de steden waar ik het meest van hou.

Dacht dat ik wat ups en downs had gezien,

'tot ik in New York City kom.

Mensen gaan naar de grond,

Gebouwen gaan tot in de lucht.

Wintertijd in New York,

De wind blaast sneeuw rond.

Loop rond met nergens heen,

Iemand kan tot op het bot bevriezen.

Ik bevroor tot op het bot.

New York Times zei dat het de koudste winter in zeventien jaar was;

Ik had het toen niet zo koud.

Ik zwaaide naar mijn oude gitaar,

Een metroauto gegrepen,

En na een schommelende, wankelende, rollende rit,

Ik belandde aan de kant van het centrum;

Greenwich dorp.

Ik liep daarheen en eindigde

In een van die koffiehuizen in de buurt.

Kwam op het podium om te zingen en te spelen,

De man daar zei: «kom op een andere dag terug,

Je klinkt als een bergbeklimmer;

We willen hier een volkszanger.»

Nou, ik kreeg een baan als mondharmonica, begon te spelen,

Blaas mijn longen uit voor een dollar per dag.

Ik blies binnenstebuiten en ondersteboven.

De man daar zei dat hij van mijn geluid hield,

Hij was enthousiast over hoe hij van mijn geluid hield;

Dollar per dag waard.

En na weken en weken rondhangen,

Ik heb eindelijk een baan in New York Town,

Op een grotere plaats, ook meer geld,

Zelfs lid geworden van de vakbond en mijn contributie betaald.

Nu, een zeer grote man zei ooit:

Dat sommige mensen je beroven met een vulpen.

Het duurde niet te lang om erachter te komen

Precies waar hij het over had.

Veel mensen hebben niet veel eten op tafel,

Maar ze hebben veel vorken en messen,

En ze moeten iets snijden.

Dus op een ochtend toen de zon warm was,

Ik liep New York uit.

Ik trok mijn pet over mijn ogen

En vertrokken naar de westelijke hemel.

Tot ziens, New York.