Bound - Black Lab

There’s a hollow at the end of the road,

A place where we used to meet up,

I’ve forgotten, I’ve forgiven us both,

For thinking it wasn’t enough,

Lighting matches, hiding scratches,

Finding out what was underneath all of this noise,

There’s a ferrous sun,

That shines on the living,

Days crawl, nights fall, it’s all the same,

One week, two weeks down the drain,

I know, you know we are bound together.

Too sad, too slow, nothing changes,

I come, you go, who’s to blame,

And why don’t you see we will always be bound together.

Tell a story, one that’s never been told

Remembering how did it feel,

I’ve got letters, I’ve got songs that I wrote,

And a heart lined with chromium steel,

Artifacts of darker passions,

I took the fragments and buried them under my bed

And still that ferrous sun,

It shines down on the living.

Days crawl, nights fall, it’s all the same

One week, two weeks, down the drain,

I know, you know we are bound together.

Too sad, too slow, nothing changes,

I come, you go, who’s to blame,

And why don’t you see we will always be bound together,

Cause I don’t I believe there is any way we could be severed.

Er is een holte aan het einde van de weg,

Een plek waar we elkaar ontmoetten,

Ik ben het vergeten, ik heb ons allebei vergeven,

Om te denken dat het niet genoeg was,

Lucifers aansteken, krassen verbergen,

Uitzoeken wat er onder al dit lawaai zat,

Er is een ijzerhoudende zon,

Dat schijnt op de levenden,

Dagen kruipen, nachten vallen, het is allemaal hetzelfde,

Een week, twee weken in de put,

Ik weet het, je weet dat we met elkaar verbonden zijn.

Te verdrietig, te langzaam, er verandert niets,

Ik kom, jij gaat, wie heeft de schuld,

En waarom zie je niet dat we altijd met elkaar verbonden zullen zijn.

Vertel een verhaal, een verhaal dat nog nooit is verteld

Herinnerend hoe het voelde,

Ik heb brieven, ik heb liedjes die ik schreef,

En een hart bekleed met chroomstaal,

Artefacten van duistere passies,

Ik nam de fragmenten en begroef ze onder mijn bed

En nog steeds die ijzerhoudende zon,

Het schijnt op de levenden.

Dagen kruipen, nachten vallen, het is allemaal hetzelfde

Een week, twee weken, in de afvoer,

Ik weet het, je weet dat we met elkaar verbonden zijn.

Te verdrietig, te langzaam, er verandert niets,

Ik kom, jij gaat, wie heeft de schuld,

En waarom zie je niet dat we altijd samen zullen zijn,

Want ik geloof niet dat er een manier is waarop we kunnen worden gescheiden.