Downbound Train - - Chuck Berry

A stranger lying on a bar room floor

Had drank so much he could drink no more

So he fell asleep with a troubled brain

To dream that he rode on that downbound train

The engine with blood was sweaty and damp

And brilliantly lit with a brimstone lamp

And imps for fuel was shoveling bones

While the furnace rang with a thousand groans

The boiler was filled with lots of beer

The devil himself was the engineer;

The passengers were most a motley crew

Some were foreigners and others he knew:

Rich men in broadcloth, beggars in rags

Handsome young ladies and wicked old hags

As the train rushed on at a terrible pace

Sulphuric fumes scorched their hands and face;

Wider and wider the country grew

Faster and faster the engine flew

Louder and louder the thunder crashed

Brighter and brighter the lightning flashed

Hotter and hotter the air became

Till their clothes were burned and they were screaming with pain;

Then out of the distance there came a yell

«Ha ha», said the devil, «We're nearing home»

Oh how the passengers shrieked with pain

And begged old Satan to stop that train

The stranger awoke with an anguished cry

His clothes wet with sweat and his hair standing high;

He fell on his knees on the bar room floor

And prayed a prayer like never before

And the prayers and vows were not in vain

For he never rode that downbound train

Een vreemdeling liggend op de vloer van een barkamer

Had zoveel gedronken dat hij niet meer kon drinken

Dus hij viel in slaap met een verward brein

Om te dromen dat hij op die neergaande trein reed?

De motor met bloed was zweterig en vochtig

En schitterend verlicht met een zwavellamp

En imps voor brandstof was botten aan het scheppen

Terwijl de oven met duizend kreunen rinkelde

De ketel was gevuld met veel bier

De duivel zelf was de ingenieur;

De passagiers waren het meest een bonte bemanning

Sommigen waren buitenlanders en anderen kende hij:

Rijke mannen in lappen, bedelaars in lompen

Knappe jonge dames en gemene oude wijfjes

Terwijl de trein in een verschrikkelijk tempo verder raasde

Zwaveldampen verschroeiden hun handen en gezicht;

Hoe breder en breder het land groeide

Sneller en sneller vloog de motor

Luider en luider stortte de donder neer

Helderder en helderder flitste de bliksem

Heter en heter werd de lucht

Tot hun kleren waren verbrand en ze schreeuwden van de pijn;

Toen kwam er uit de verte een kreet

«Ha ha», zei de duivel, «We naderen huis»

Oh wat gilden de passagiers van de pijn

En smeekte de oude Satan om die trein te stoppen

De vreemdeling werd wakker met een gekwelde kreet

Zijn kleren nat van het zweet en zijn haar overeind;

Hij viel op zijn knieën op de vloer van de barkamer

En bad een gebed als nooit tevoren

En de gebeden en geloften waren niet tevergeefs

Want hij heeft nooit op die neergaande trein gereden