Fragmented Footnotes on Self-Diagnosis - We Never Learned To Live

Endless alarm

You surround yourself in endless shades of grey

When there’s signs that it’s obvious to cut away the chains

When there’s hope that it’s easier pushing thread between the seams

It’s not silence, but is it close enough for you?

And sometimes it’s easier to speak to no-one

When I counted these mistakes and I feel unchanged

A memory deeper than the sea, the mother of us all

With partial paralysis, the shadow turned his lips white

It’s not silence, but is it close enough for you?

Eindeloos alarm

Je omringt jezelf met eindeloze grijstinten

Als er tekenen zijn dat het voor de hand ligt om de kettingen weg te knippen

Als er hoop is dat het makkelijker is om draad tussen de naden te duwen

Het is geen stilte, maar is het dichtbij genoeg voor jou?

En soms is het makkelijker om met niemand te praten

Toen ik deze fouten telde en ik me onveranderd voelde

Een herinnering dieper dan de zee, de moeder van ons allemaal

Met gedeeltelijke verlamming maakte de schaduw zijn lippen wit

Het is geen stilte, maar is het dichtbij genoeg voor jou?