Twitching with Every Apology - We Never Learned To Live

Don’t stay awake for the promise of repair

Your branches lie still like the broken verses you used to sing

Softly, too softly

Your whispers lined with thorns

Scraping across the delicate white of fearful eyes

As you stare into the distant grey

Those two words always seem to be the worst

Your hands release and fall into uncertainty

We were listening

Haunted by the endless change and it made my lungs hesitate

My eyes white like the broken verses you used to sing

Harmonised like the broken verses you used to sing

And it’s not going to change

Blijf niet wakker voor de belofte van reparatie

Je takken liggen stil als de gebroken verzen die je vroeger zong

Zacht, te zacht

Je gefluister omzoomd met doornen

Schrapend over het delicate wit van angstige ogen

Terwijl je in het verre grijs staart

Die twee woorden lijken altijd de slechtste te zijn

Je handen komen los en vallen in onzekerheid

We waren aan het luisteren

Achtervolgd door de eindeloze verandering en het deed mijn longen aarzelen

Mijn ogen zijn zo wit als de gebroken verzen die je vroeger zong

Geharmoniseerd zoals de gebroken verzen die je vroeger zong

En het zal niet veranderen