Les bruits de paris - Charles Trenet, Christian Chevallier

Chaque nuit je rentre si tard,

Que sur mon chemin, tous les balayeurs,

Les fantômes noirs changent de couleur

Et dans le ciel rose on comprend

Qu’il se passe quelque chose de grand.

Quand j’entends, dans mon quartier,

La voiture du laitier,

Je me dis: «C'est sept heures et quart.

Il faut se lever sans retard.»

Quand j’entends la boulangère

Qui porte son pain, légère,

Je me dis c’est: «Sept heures et demi

Et je suis encore au lit.»

Dehors c’est le printemps.

Les gens sont contents.

Quand on leur demande si c’est Jeudi,

Ils répondent tous: «Oui!

C’est Jeudi.»

Quand j’entends, près du métro,

La voix du marchand de journaux,

Je me dis: «C'est déjàmidi

Et je suis encore au lit.»

Je me dis: «C'est déjàmidi

Et je suis encore au lit.»

Chaque nuit, je rentre si tôt

Que j'éteins la lune d’un coup de chapeau,

Que j'éteins le ciel.

Adieu, belle nuit.

Voici ma maison et mon lit

Et voici les bruits de Paris.

Elke avond kom ik zo laat thuis

Dat op mijn weg, alle veegmachines,

Zwarte geesten veranderen van kleur

En in de roze lucht begrijpen we

Er gebeurt iets groots.

Als ik hoor, in mijn buurt,

De auto van de melkboer,

Ik zei: "Het is kwart over zeven.

U moet onverwijld opstaan."

Als ik de bakker hoor

Die haar brood licht draagt,

Ik heb zoiets van, "Half zeven

En ik lig nog in bed."

Het is lente buiten.

Mensen zijn blij.

Op de vraag of het donderdag is,

Ze antwoorden allemaal: “Ja!

Het is donderdag."

Als ik hoor, in de buurt van de metro,

De stem van de krantenwinkel,

Ik zeg tegen mezelf: "Het is al middag

En ik lig nog in bed."

Ik zeg tegen mezelf: "Het is al middag

En ik lig nog in bed."

Elke avond kom ik zo vroeg thuis

Dat ik de maan doof met een slag van mijn hoed,

Dat ik de lucht doof.

Vaarwel, mooie avond.

Hier is mijn huis en mijn bed

En hier zijn de geluiden van Parijs.