Origins of Mourning - The 11Th Hour

And thus the crawling begins

Upon a road of gravel and blood

I see your face… as you’re dying

And thus the suffering begins

Down the corridor of regret

I feel you lifeless shape cradled in my arms

And thus the bleeding begins

Along a trail of memories

I hear her voice… it breaks-

— As she’s crying

And thus the mourning begins

Inside these walls of apathy

I never knew how to ease her sorrow

How did you ever find the key?

Why did you open the cabinet?

The shining piece of deadly steel

So heavy in your tiny hands

The shot that tore the night in two

The blood that stained the carpet

The bag they put your body in

I wish they’d sealed my instead

Roses on a coffin… As you slowly sink-

— Into the earth

Mourners softly sobbing… I can’t even cry-

— I'm numb with hurt

We never stood a chance… our bond-

— so fragile

Where could we go from here… No where

And so I fled, into another world

A world inside my mind, not to be reached

Completed denial, this never happened

I had to shut her out to save-

— the last bits of my sanity

And so she fled, into another life

A life without me, without this grief

Complete estrangement, I let it happen

She had to get away, or torn to stone —

— just like me

En zo begint het kruipen

Op een weg van grind en bloed

Ik zie je gezicht... terwijl je doodgaat

En zo begint het lijden

Door de gang van spijt

Ik voel je levenloze vorm in mijn armen gewiegd

En zo begint het bloeden

Langs een spoor van herinneringen

Ik hoor haar stem... het breekt-

— Als ze huilt

En zo begint de rouw

Binnen deze muren van apathie

Ik heb nooit geweten hoe ik haar verdriet kon verzachten

Hoe heb je de sleutel ooit gevonden?

Waarom heb je de kast geopend?

Het glanzende stuk dodelijk staal

Zo zwaar in je kleine handen

Het schot dat de nacht in tweeën scheurde

Het bloed dat het tapijt bevlekte

De tas waar ze je lichaam in stoppen

Ik wou dat ze mijn in plaats daarvan hadden verzegeld

Rozen op een kist... Terwijl je langzaam zinkt...

— In de aarde

Rouwenden zachtjes snikken ... ik kan niet eens huilen-

— Ik ben verdoofd van pijn

We hebben nooit een kans gehad ... onze band-

— zo fragiel

Waar zouden we heen kunnen gaan vanaf hier... Nergens waar?

En dus vluchtte ik, een andere wereld in

Een wereld in mijn hoofd, niet te bereiken

Volledige ontkenning, dit is nooit gebeurd

Ik moest haar buitensluiten om te redden...

— de laatste stukjes van mijn gezond verstand

En dus vluchtte ze, een ander leven in

Een leven zonder mij, zonder dit verdriet

Volledige vervreemding, ik laat het gebeuren

Ze moest wegkomen, of verscheurd worden...

- net zoals mij