Marie-thérèse - Charles Trenet

Le temps n’est plus des premiers rendez-vous.

Vous souvient-il, ma mie, quand je venais chez vous

Parler d’amour pour vous faire sourire àvotre aise,

Marie-Thérèse?

Le temps n’est plus du jardin parfumé,

Mais quand reviendra Mai,

Nous irons nous aimer

Dans les buissons,

Nous aurons des frissons

Qui nous plaisent,

Marie-Thérèse.

Les soirs d’hiver ne sont pas faits pour nous,

Mais l’hirondelle est notre messagère.

Soleil d’avril, mon copain de toujours,

Pour un jour, un seul jour

De printemps et d’amour,

Reviens-nous vite au milieu de l’hiver

Trop sévère

Sans arbres verts.

Marie-Thérèse, mon premier rendez-vous,

Je m’en souviens ce soir, et cela m’est très doux,

Vous habitiez du côtéde la Sèvre nantaise,

Marie-Thérèse.

Dans la maison qui sentait le tilleul,

Il y avait votre aïeul

Mais nous étions bien seuls.

Je me souviens d’un petit chat qui dormait

Sur une chaise,

Marie-Thérèse.

Vous m’avez dit: «Je vous aime d’amour.»

J’ai répondu: «Il le faut bien un jour.»

Pourtant, un jour, par le train de Paris,

Je suis parti la nuit

Dans le bruit et la pluie.

C'était l’automne, et je crois en Décembre, le seize,

Marie-Thérèse.

Le temps n’est plus du jardin parfumé,

Mais quand reviendra Mai,

Nous irons nous aimer

Dans les buissons,

Nous aurons des frissons qui nous plaisent,

Marie-Thérèse.

De tijd is niet meer voor eerste dates.

Weet je nog, mijn liefste, toen ik bij jou thuis kwam?

Praten over liefde om je op je gemak te laten glimlachen,

Maria Thérèse?

De tijd is niet langer van de geurige tuin,

Maar als May terugkeert,

We zullen van elkaar gaan houden

In de struiken,

We krijgen koude rillingen

wie we leuk vinden,

Maria Thérèse.

Winteravonden zijn niets voor ons,

Maar de zwaluw is onze boodschapper.

Aprilzon, mijn eeuwige vriend,

Voor één dag, één dag

Van lente en liefde,

Kom midden in de winter snel bij ons terug

te ernstig

Zonder groene bomen.

Marie-Thérèse, mijn eerste date,

Ik herinner het me vanavond, en het is heel lief voor me,

Je woonde aan de kant van Nantes Sèvre,

Maria Thérèse.

In het huis dat naar linde rook,

Daar was je opa

Maar we waren helemaal alleen.

Ik herinner me een slapende kleine kat

Op een stoel,

Maria Thérèse.

Je zei tegen me: "Ik hou zielsveel van je."

Ik zei: "Je moet ooit."

Maar op een dag, met de trein vanuit Parijs,

Ik ging 's nachts weg

In lawaai en regen.

Het was herfst, en ik geloof december, de zestiende,

Maria Thérèse.

De tijd is niet langer van de geurige tuin,

Maar als May terugkeert,

We zullen van elkaar gaan houden

In de struiken,

We zullen koude rillingen hebben die we leuk vinden,

Maria Thérèse.