Falling - Zoe Moon

I’m falling, like endless snow

Deeper and deeper

Through the depths, of my soul

An oh, you don’t know

Just how hard it can be to control

And I’m just trying, to be normal

Like you

I’m falling

I’m falling deep

I’m hurting

Cause I don’t know, who to be

I’m calling, to let it go

To discover

Who I am, as a whole

And oh, our kind doesn’t know

How to treat ourselves like a soul

But I, don’t want to give up

Because you told me so

I’m falling

I’m falling deep

I’m hurting

Cause I don’t know, who to be

I don’t really know who am I am inside

Was always shoved aside, burying my head to hide

Wish they had told us, how to hold us

Be so bold, love ourselves be the one to give a damn

But no ma’am, we tossed to sea, us three, only option was to agree

Guess you didn’t know better when you told me not to be a go getter

But damn

I still remember September, when you killed the embers, drowned the seed of who

I wanna be, she said «give up on your dreams»

But life is here to make you bleed, fatigued, don’t you see?

That’s the beauty, the melancholy, and don’t dare to tell me what life’s

supposed to be because

I believed

Ik val, als eindeloze sneeuw

Dieper en dieper

Door de diepten, van mijn ziel

Een o, je weet het niet

Hoe moeilijk het kan zijn om te controleren

En ik probeer gewoon om normaal te zijn

Zoals jij

Ik val

Ik val diep

ik heb pijn

Omdat ik niet weet wie ik moet zijn

Ik bel, om het los te laten

Ontdekken

Wie ik ben, als geheel?

En oh, onze soort weet het niet

Hoe we onszelf als een ziel behandelen?

Maar ik wil niet opgeven

Omdat je me dat zei

Ik val

Ik val diep

ik heb pijn

Omdat ik niet weet wie ik moet zijn

Ik weet niet echt wie ik van binnen ben

Werd altijd opzij geschoven en begroef mijn hoofd om me te verstoppen

Ik wou dat ze ons hadden verteld hoe ze ons moesten vasthouden

Wees zo stoutmoedig, hou van onszelf, wees degene die er om geeft

Maar nee mevrouw, we gooiden naar zee, wij drieën, de enige optie was om akkoord te gaan

Ik denk dat je niet beter wist toen je zei dat ik geen doorzetter moest zijn

Maar verdomme

Ik herinner me nog september, toen je de sintels doodde, het zaad verdronk van wie?

Ik wil zijn, zei ze "geef je dromen op"

Maar het leven is hier om je te laten bloeden, vermoeid te raken, zie je niet?

Dat is de schoonheid, de melancholie, en durf me niet te vertellen wat het leven is

zou moeten zijn omdat

Ik geloofde