I Know - Zeus

Na poczatku kazdy potrzebuje jakiejs wskazowki, pomocnej dloni.

My dzisiaj zaczniemy to bardzo prosto, zaczniemy to po prostu, w ten sposób.

Klaszcz na trzy i cztery klaszcz,

na trzy i cztery klaszcz,

na trzy i cztery klaszcz,

na trzy i cztery klaszcz,

na trzy i cztery klaszcz,

na trzy i cztery klaszcz,

na trzy i cztery klaszcz,

na trzy i cztery.

To idzie do wszystkich ziomków,

co noszą już długie spodnie,

piją tę goudę co piątek

i chcą wyglądać groźnie.

Blizny na głowach, złamane nosy,

braki w uzębieniu,

błysk w oczach, spliffy w dłoniach,

wyroki w zawieszeniu.

To idzie do wszystkich dziewczyn,

co noszą wysokie szpilki,

bub kicksy i w jeansy wsuwają swoje okrągłe tyłki.

Minispódniczki, szminki,

tusze do rzęs i cienie,

zniżki, butiki, aerobiki,

bijatyki przy przecenie.

To idzie do wszystkich zarobionych

jap yuppies, co wsiadają w porsche kiedy po robocie śmigają na klawisz.

Zegarki za parę koła,

garniaki bardziej pokaźnie.

Każda karta złota, loga nawet na… taśmie.

To idzie do wszystkich dumnych

business women (łoman? łomen? łymyn?).

Do góry broda bo wokoło woda

i aligatory swimmin'.

Nowa garsonka, nowy garson w nowej garsonierze.

Na szyi to kolia czy garota,

nawet powietrze się nie nabierze.

Nieważne jaki bój toczymy ze światem,

nieważne ile zbrój wkładamy przy tym

i masek.

Jakimi tu czyni nas każda z ról

i przypiętych łatek.

Będziemy zawsze dziećmi naszych

ojców i matek.

Nieważne jaki bój toczymy ze światem,

nieważne ile zbrój wkładamy przy tym

i masek.

Jakimi tu czyni nas każda z ról

i przypiętych łatek.

Będziemy zawsze dziećmi naszych

ojców i matek.

To idzie do wszystkich przedstawicieli

co nadużywają władzy.

Na nic odznaki i krawaty,

pod koniec i tak jesteśmy nadzy.

Sznur ochroniarzy dookoła koła,

dygnitarzy dookoła koryta.

Każdy się patrzy spod byka.

Viva la corrida!

To idzie do wszystkich celebrytów,

dla których spełnieniem snów

jest foto na tle logotypów

i podziwu telewidzów.

Pare szwów tu, pare szwów tam «pare».

Chirurg milczy jak grób,

ale kto przymknie oko,

sam puści parę.

To idzie do wszystkich twórców…

Wróć!

AR-TYS-TÓW,

co żyją pod wpływem impulsu, gdzieś na skraju krainy zmysłów,

z dala od śmiertelników,

gdzie wszystko jest tak ulotne

…ale jak śmierdzi w kiblu to i z krainy ten smok nie rusza o krok się.

STÓJ… przy oknie.

Nieważne jaki bój toczymy ze światem,

nieważne ile zbrój wkładamy przy tym

i masek.

Jakimi tu czyni nas każda z ról

i przypiętych łatek.

Będziemy zawsze dziećmi naszych

ojców i matek.

To idzie do mnie.

To idzie do mnie.

To idzie do mnie i Ciebie.

Od urodzenia co krok,

co dziennie mamy tu mniej siebie.

Co doświadczenie, wkładamy na siebie kolejną warstwę, maskę, tarczę, plaster,

nie da się być przecież dzieckiem zawsze.

Mam rację?

Uciekamy od tego co w nas naturalne, szczere łamani fałszem,

krytykanctwem, nawet własnym sumieniem.

Strusi łeb chowamy w ziemi — pseudo bezpieczni, kopiemy pod sobą dołki.

W obliczu śmierci i tak będziemy bezbronni jak noworodki.

Nieważne jaki bój toczymy ze światem,

nieważne ile zbrój wkładamy przy tym

i masek.

Jakimi tu czyni nas każda z ról

i przypiętych łatek.

Będziemy zawsze dziećmi naszych

ojców i matek.

Nieważne jaki bój toczymy ze światem,

nieważne ile zbrój wkładamy przy tym

i masek.

Jakimi tu czyni nas każda z ról

i przypiętych łatek.

Będziemy zawsze dziećmi naszych

ojców i matek.

In het begin heeft iedereen een vorm van begeleiding nodig, een helpende hand.

Vandaag beginnen we het heel eenvoudig, we beginnen het gewoon op deze manier.

Klap voor drie en vier klap,

voor drie en vier, klap,

voor drie en vier, klap,

voor drie en vier, klap,

voor drie en vier, klap,

voor drie en vier, klap,

voor drie en vier, klap,

voor drie en vier.

Het gaat naar alle homies

wat een lange broek al draagt,

ze drinken deze gouda elke vrijdag

en ze willen er eng uitzien.

Hoofdlittekens, gebroken neuzen,

ontbrekende tanden,

fonkelen in de ogen, spliffy in de handen,

voorwaardelijke straffen.

Het gaat naar alle meisjes

wat hoge hakken dragen,

bub kicksy en in spijkerbroek glijden ze met hun ronde kontjes.

Minirokjes, lippenstiften,

mascara's en schaduwen,

kortingen, boetieks, aerobics,

vechtpartijen met korting.

Dit gaat naar iedereen die verdiend heeft

jap yuppies, wat ze in de Porsche krijgen als ze na het werk de sleutel omdraaien.

Horloges voor een paar wielen,

potten ruimer.

Elke kaart van goud, logo's zelfs op ... tape.

Het gaat naar iedereen trots

zakenvrouwen (łoman? łomen? łymyn?).

De baard op omdat er water in de buurt is

en zwemmende alligators.

Een nieuw pak, een nieuw pak in een nieuw pak.

Er zit een halsketting of garot om de hals,

zelfs de lucht zal niet innemen.

Het maakt niet uit wat we vechten met de wereld,

het maakt niet uit hoeveel bepantsering we aantrekken

en maskers.

Wat elke rol ons hier maakt

en vastgezette patches.

We zullen altijd onze kinderen zijn

vaders en moeders.

Het maakt niet uit wat we vechten met de wereld,

het maakt niet uit hoeveel bepantsering we aantrekken

en maskers.

Wat elke rol ons hier maakt

en vastgezette patches.

We zullen altijd onze kinderen zijn

vaders en moeders.

Dit gaat naar alle vertegenwoordigers

die macht misbruiken.

Badges en stropdassen voor niets

uiteindelijk zijn we toch naakt.

Een reeks bewakers rond het stuur

hoogwaardigheidsbekleders rond de trog.

Iedereen kijkt van onder de stier.

Viva la corrida!

Het gaat naar alle beroemdheden

waarvoor een droom uitkomt

er is een foto op de achtergrond van de logo's

en de bewondering van kijkers.

Een paar steken hier, een paar steken daar "een paar".

De chirurg zwijgt als een graf,

maar wie een oogje dichtknijpt,

hij zal zelf stoom afblazen.

Het gaat naar alle makers...

Terugkomen!

AR-TYS-TÓW,

die impulsief leven, ergens aan de rand van het rijk van de zintuigen,

verre van stervelingen,

waar alles zo vluchtig is

... maar als het stinkt in het toilet, beweegt deze draak geen stap van het land.

STA... bij het raam.

Het maakt niet uit wat we vechten met de wereld,

het maakt niet uit hoeveel bepantsering we aantrekken

en maskers.

Wat elke rol ons hier maakt

en vastgezette patches.

We zullen altijd onze kinderen zijn

vaders en moeders.

Het gaat naar mij.

Het gaat naar mij.

Het gaat naar mij en jou.

Elke stap vanaf de geboorte,

we hebben hier elke dag minder van onszelf.

Wat een ervaring, we hebben onszelf weer een laag aangedaan, een masker, een schild, een pleister,

het is onmogelijk om voor altijd een kind te zijn.

Ik heb gelijk?

We lopen weg van wat natuurlijk in ons is, oprecht gebroken met leugens,

kritiek, zelfs je eigen geweten.

We verbergen de struisvogelkop in de grond - pseudo-veilig, we graven gaten onder ons.

In het aangezicht van de dood zullen we net zo weerloos zijn als pasgeborenen.

Het maakt niet uit wat we vechten met de wereld,

het maakt niet uit hoeveel bepantsering we aantrekken

en maskers.

Wat elke rol ons hier maakt

en vastgezette patches.

We zullen altijd onze kinderen zijn

vaders en moeders.

Het maakt niet uit wat we vechten met de wereld,

het maakt niet uit hoeveel bepantsering we aantrekken

en maskers.

Wat elke rol ons hier maakt

en vastgezette patches.

We zullen altijd onze kinderen zijn

vaders en moeders.