Вино из пороха - Земля Легенд

Я уходил не прощаясь

И не обещал вернуться назад.

Я думал, так будет легче-

Тебе бесконечно не ждать,

В слезах пряча закат.

За которым

Вино из пороха,

Боли всполохи

За силуэтами гор.

Нас призвали,

Мы жизни отдали

За игры никчемных господ!

Ты меня помни, милая,

Вспомни, были мы

На перекрестке дорог.

Я выбираю ту,

Что растаяла вдруг

На причале жизни и снов…

Эта война ничего не решит.

Она как поток с холодных вершин!

Она забирает нас всех для себя

И обнимает, как будто любя…

Поит нас

Вином из пороха.

Боли всполохи

За силуэтами гор.

Нас призвали,

Мы жизни отдали

За игры никчемных господ!

Ты меня помни, милая,

Моим именем

Укрывайся во мгле.

Я буду видеть тебя среди ночи и дня

На покинутой светом земле…

Те, кто правят над нами, играя с богами,

Бросают, как в пропасть, нас в бой.

Им не понять, как много теряем,

Ведь так забавляют их слезы и кровь.

Ведь это

Вино из пороха,

Боли всполохи

За силуэтами гор.

Нас призвали,

Мы жизни отдали

За игры бесславных господ!

Ты меня помни, милая.

Знай, где бы не был, я

Буду ждать твою песнь.

Я не вернусь, ты прости.

Нет моей в том вины,

Что у жизни печальный конец.

Только живи и верь,

Что расступится тень

И не будет бессмысленных войн

Ведь зло приходит к тому,

Кто впустил в себя мглу,

И чья песнь превращается в вой!

Ik ging weg zonder afscheid te nemen

En hij beloofde niet terug te komen.

Ik dacht dat het makkelijker zou zijn -

Je hoeft niet eeuwig te wachten

De zonsondergang in tranen verbergen.

waarvoor?

buskruit wijn,

Flitsen van pijn

Achter de silhouetten van de bergen.

We werden genoemd

We hebben ons leven gegeven

Voor de spelletjes van nutteloze heren!

Herinner je je mij, schat,

Onthoud dat we waren

Op het kruispunt.

ik kies die ene

Wat smolt plotseling

Op de pier van leven en dromen...

Deze oorlog lost niets op.

Ze is als een stroom van koude toppen!

Ze neemt ons allemaal voor zichzelf

En knuffels, alsof ze liefhebben...

Geef ons water

Buskruit wijn.

Flitsen van pijn

Achter de silhouetten van de bergen.

We werden genoemd

We hebben ons leven gegeven

Voor de spelletjes van nutteloze heren!

Herinner je je mij, schat,

bij mijn naam

Zoek dekking in de mist.

Ik zie je midden in de nacht en dag

Op het land verlaten door het licht...

Zij die over ons heersen, spelen met de goden,

Ze werpen ons in de strijd, als in een afgrond.

Ze begrijpen niet hoeveel we verliezen,

Hun tranen en bloed zijn tenslotte zo grappig.

Dit is tenslotte

buskruit wijn,

Flitsen van pijn

Achter de silhouetten van de bergen.

We werden genoemd

We hebben ons leven gegeven

Voor de spelen van de beruchte heren!

Je herinnert je me, schat.

Weet, waar ik ook ben, ik

Ik wacht op je liedje.

Ik kom niet terug, vergeef me.

Het is niet mijn schuld

Dat leven heeft een droevig einde.

Gewoon leven en geloven

Dat de schaduw zal scheiden

En er zullen geen zinloze oorlogen zijn

Daar komt het kwaad immers op neer,

Wie liet de duisternis binnen?

En wiens lied verandert in een gehuil!