Regra Três - Zeca Pagodinho, Toquinho

Joana, às vezes lembro tanto de você

Pequena, me olhando e evitando meu olhar

Me vendo, ias correndo se esconder

Depois vinhas sorrindo me abraçar

Joana, em tudo havia magia de viver

A casa, o encanto e a poesia do lugar

A vida recostava pra te ver

E o tempo parecia não passar

O tempo sempre passa

E muda tudo de lugar

Te fez mulher, beleza brasileira

Te vendo assim feliz, fico contente

Mas hoje não tem mais

Bicho-papão vai te pegar

Nem corre-corre pela casa inteira

A vida não vem mais

Brincar com a gente

Joana, a infância é um jeito de falar com Deus

E é ela quem vai por toda vida nos guiar

Que eu veja sempre vir dos olhos teus

A mesma luz que havia em teu olhar

Joana, soms herinner ik me zoveel van je

Klein, kijkend naar mij en mijn blik ontwijkend

Toen ik mezelf zag, rende je om je te verstoppen

Toen kwam je glimlachend en knuffelde me

Joana, in alles was de magie van het leven

Het huis, de betovering en de poëzie van de plek

Het leven leunde achterover om jou te zien

En de tijd leek niet voorbij te gaan

Tijd gaat altijd voorbij

En verandert alles vanaf de plek

Maakte je een vrouw, Braziliaanse schoonheid

Ik zie je zo gelukkig, ik ben blij

Maar vandaag is er niet meer

Bogeyman zal je pakken

Niet door het hele huis rennen

Het leven komt niet meer

Speel met ons

Joana, de kindertijd is een manier om met God te praten

En zij is het die ons een leven lang zal leiden

Mag ik het altijd uit jouw ogen zien komen

Hetzelfde licht dat in je ogen was