Saphris - Xenobiotic, Sam Dishington

I lay waste in my grief, agony consumes

There is no trace, there is no clue

My heart won’t let go in finding you

What purpose is left for me to find

When pain has consumed me whole

A loss of purpose has lead me here

Have I been here before?

Will I see you again?

The weight of the world has come crashing down

I feel a burden on my shoulders

My instincts betray me, the silence takes control

I fall to my knees and scream «someone help me»

In a waking coma state, a demented, desolate, haunted wraith

With rotting mind, distorted sight and memories wrought with pain

A hollow shell of my old self, a heart that beats from spite

I am the ghost that death has left abandoned (uncollected)

Have I been here before?

Will I see you again?

Everything I am, I will always despise

Every second till the day that I die

Every wasted breath, every desperate cry

For reprieve from pain, a self inflicted lie

Every laboured breath, and overburdened step

Through the torture hall of unwanted life

There’s nothing left but a hollow shell of my self

I am the ghost that death has left to rot in living hell

I’m on my knees praying for death

Waiting for the answer I’m yet to receive

I am the ghost that death has left abandoned, uncollected

Nestled away, my sanity clings to life, I’ll never see you again

My tether breaks, I fall into the void, I’ll never see you again

Every laboured breath, and overburdened step

Through the torture hall of unwanted life

I am the ghost that death has left abandoned, uncollected

Ik leg afval in mijn verdriet, pijn verteert

Er is geen spoor, er is geen idee

Mijn hart laat het niet los om jou te vinden

Welk doel moet ik nog vinden?

Wanneer pijn me helemaal heeft verteerd

Een doelverlies heeft me hierheen geleid

Ben ik hier eerder geweest?

Zal ik je terugzien?

Het gewicht van de wereld is neergestort

Ik voel een last op mijn schouders

Mijn instinct verraadt me, de stilte neemt de controle over

Ik val op mijn knieën en schreeuw "iemand help me"

In een wakkere comastaat, een demente, desolate, spookachtige geest

Met een rottende geest, vervormd zicht en herinneringen besmeurd met pijn

Een holle schil van mijn oude zelf, een hart dat klopt van wrok

Ik ben de geest die de dood in de steek heeft gelaten (niet opgehaald)

Ben ik hier eerder geweest?

Zal ik je terugzien?

Alles wat ik ben, zal ik altijd verachten

Elke seconde tot de dag dat ik sterf

Elke verspilde adem, elke wanhopige kreet

Voor uitstel van pijn, een zelf toegebrachte leugen

Elke moeizame ademhaling en overbelaste stap

Door de martelhal van het ongewenste leven

Er is niets meer over dan een holle schil van mezelf

Ik ben de geest die de dood heeft achtergelaten om te rotten in een levende hel

Ik zit op mijn knieën om te bidden voor de dood

Wachten op het antwoord dat ik nog moet ontvangen

Ik ben de geest die de dood in de steek heeft gelaten, niet heeft opgehaald

Weggestopt, mijn gezond verstand klampt zich vast aan het leven, ik zal je nooit meer zien

Mijn ketting breekt, ik val in de leegte, ik zal je nooit meer zien

Elke moeizame ademhaling en overbelaste stap

Door de martelhal van het ongewenste leven

Ik ben de geest die de dood in de steek heeft gelaten, niet heeft opgehaald