Nether II: Hindsight - Xenobiotic

As shadows dance around my vessel

In the lightless nether

I wait to find the endless oceans of the eternal dead

Oh angel of liberation, take me

Take me to where the bodies lay to rot and waste away

As the untethered souls of the enslaved fly free

How now the oceans have swollen

Tainted, with the blood of the fallen

I see the flame whose light would keep away the demons

Whose warmth filled my blood with hope in the face of despair

Reflections, fragments of shattered scenes

Mere spectres, as smoke is spectral flame

I submerge in the blackened waters

I pray for the day the tides will rise

And extinguish the ember that clings to life

Throw me to the ocean floor

So that I may find peace

So that I may sleep

I saw the light leave your eyes as your lungs filled with sorrow

I watched you drown in the raging tides of misery

It should have been me

The wretched flame that burns my mind fills my bones with pain

Tethered to the curse of life, agony I can’t escape

As I stare into the face of the abyss, I lose the will to die

I can’t breathe, I can’t stop breathing

So fall the shards of a shattered mind

Take me to the place where I can see my friend again

Terwijl schaduwen rond mijn schip dansen

In de lichtloze onderwereld

Ik wacht om de eindeloze oceanen van de eeuwige doden te vinden

Oh engel van bevrijding, neem mij

Breng me naar waar de lichamen liggen om te rotten en weg te kwijnen

Zoals de ongebonden zielen van de tot slaaf gemaakte mensen vrij vliegen

Hoe zijn de oceanen nu gezwollen?

Besmet, met het bloed van de gevallenen

Ik zie de vlam waarvan het licht de demonen zou weghouden

Wiens warmte mijn bloed vulde met hoop in het aangezicht van wanhoop

Reflecties, fragmenten van verbrijzelde scènes

Alleen spookbeelden, want rook is een spectrale vlam

Ik dompel onder in het zwartgeblakerde water

Ik bid voor de dag dat de getijden zullen stijgen

En doof de sintel die aan het leven kleeft

Gooi me naar de oceaanbodem

Zodat ik vrede kan vinden

Zodat ik kan slapen

Ik zag het licht uit je ogen gaan terwijl je longen gevuld waren met verdriet

Ik zag je verdrinken in de razende getijden van ellende

Ik had het moeten zijn

De ellendige vlam die mijn geest brandt, vult mijn botten met pijn

Geketend aan de vloek van het leven, pijn waar ik niet aan kan ontsnappen

Terwijl ik in het gezicht van de afgrond staar, verlies ik de wil om te sterven

Ik kan niet ademen, ik kan niet stoppen met ademen

Dus vallen de scherven van een verbrijzelde geest

Breng me naar de plek waar ik mijn vriend weer kan zien