1989: The Best Four Years Of My Life - Wow, Owls!

This is a picture postcard.

greetings from wherever I am

I’ve been handled and perused by second hand men in hand me down shoes

you want me to sing you a song?

what key do you want it in?

I’ve got the perfect pitch.

Dress and doll me up and ill assume your role.

dissect me.

don’t you disappoint me.

you can lay me on your table and cut me up with your

scalpel.

ill slip on the concrete just to get it right.

I’m your fool of all fools.

trapped in grammatical errors, we’re all prison

pent.

monsters make love in my closet with skeletons.

the doors wide open.

these words are recorded from black lungs.

You cant hug a photograph or kiss a melody but you can still relive memories

I’m encased in tattered transparencies and worn out grooves smoothed out by use

from a needle tracing impressions of direction

you can pick up my broken body, dust me off, remember that I tried

remember that we all tried

maybe this time the words will make sense.

is it so hard to lose your thoughts like mine?

it balms the mind with painless numbing novacaine neverminds.

Maybe this time the notes will fit in tune, I am the emulsion.

dead letters still can speak

we are not unique but we still can pretend as long we stand on the shoulders of

shadows of giants that were never there.

you can cleanse me

your melodies and harmonies erase me

Dit is een prentbriefkaart.

groeten van waar ik ook ben

Ik ben behandeld en bekeken door tweedehands mannen in handzame schoenen

wil je dat ik een liedje voor je zing?

in welke sleutel wil je het hebben?

Ik heb de perfecte pitch.

Kleed me aan en pop me op en neem je rol niet over.

ontleed mij.

stel me niet teleur.

je kunt me op je tafel leggen en me in stukken snijden met je

scalpel.

ziek uitglijden op het beton alleen maar om het goed te krijgen.

Ik ben je dwaas van alle dwazen.

gevangen in grammaticale fouten, we zijn allemaal de gevangenis

vastgehouden.

monsters bedrijven de liefde in mijn kast met skeletten.

de deuren wijd open.

deze woorden zijn opgenomen vanuit zwarte longen.

Je kunt een foto niet knuffelen of een melodie kussen, maar je kunt wel herinneringen herbeleven

Ik ben gehuld in gescheurde transparanten en versleten groeven gladgestreken door gebruik

van een naaldtracering impressies van richting

je kunt mijn gebroken lichaam oppakken, me afstoffen, onthoud dat ik het heb geprobeerd

onthoud dat we het allemaal hebben geprobeerd

misschien zijn de woorden deze keer logisch.

is het zo moeilijk om je gedachten te verliezen zoals de mijne?

het balsemt de geest met pijnloze verdovende novacaïne neverminds.

Misschien passen deze keer de noten in de toon, ik ben de emulsie.

dode letters kunnen nog steeds spreken

we zijn niet uniek, maar we kunnen nog steeds doen alsof zolang we op de schouders van

schaduwen van reuzen die er nooit waren.

je kunt me reinigen

je melodieën en harmonieën wissen me uit