Metropolis - Wintersleep

A full-grown man, man, casually dressed

Caught a thought in a plan in a busy metropolis

Four tarot cards held so tightly to his chest

As if to protect, as if his life depended on

This way it’ll work, some of them more adventurous

Some other place, some other place that I forget

As if the world has ever stopped to notice

Something so pure, so comical, so tragic

These two little girls, girls in rhythm, more or less

Caught up in a twirl, in the miscellaneous

But love doesn’t call, don’t have to be invited

I climb through walls as if it never existed

The man that you are, the man you were, the man you left

Turn into stars, flowing in through the wilderness

Burning hard, a memory you can’t forget

Wherever you are, why’d you ever reveal it?

I know who you are, I know the secrets you protect

Alone in your car, the violence you imagine

It hurts so hard, a memory you can’t forget

Wherever you are, why’d you ever concede it?

As if, if a god would ever care, and if it did

Then nothing unpure has ever complicated

And nothing undone is ever done or said by chance

And nothing unsure has ever resonated

I float through the walls

Float through the walls

Float through the walls

Float through the walls

As if it knows who you are

It’s changing shape in the dark

If it can tell you apart

It’s gonna take you, take you

As if it knows who you are

It’s changing shape in the dark

If it can tell you apart

It’s gonna break you, break you

As if it knows who you are

It’s changing shape in the dark

If it can tell you apart

It’s gonna take you, take you

As if it loves who you are

Changing your shape in the dark, your secrets

Are drifting with you

I know you, I know you

Een volwassen man, man, nonchalant gekleed

Een gedachte gevangen in een plan in een drukke metropool

Vier tarotkaarten die zo strak tegen zijn borst werden gedrukt

Alsof hij wil beschermen, alsof zijn leven ervan afhangt

Op deze manier zal het werken, sommige meer avontuurlijk

Een andere plaats, een andere plaats die ik vergeet

Alsof de wereld ooit heeft stilgestaan ​​om het op te merken

Iets zo puur, zo komisch, zo tragisch

Deze twee kleine meisjes, meisjes in ritme, min of meer

Verstrikt in een draai, in de diversen

Maar liefde roept niet, je hoeft niet te worden uitgenodigd

Ik klim door muren alsof het nooit heeft bestaan

De man die je bent, de man die je was, de man die je verliet

Verander in sterren, stromend door de wildernis

Brandt hard, een herinnering om niet te vergeten

Waar je ook bent, waarom heb je het ooit onthuld?

Ik weet wie je bent, ik ken de geheimen die je beschermt

Alleen in je auto, het geweld dat je je voorstelt

Het doet zo'n pijn, een herinnering die je niet kunt vergeten

Waar je ook bent, waarom heb je het ooit toegegeven?

Alsof, als een god er ooit om zou geven, en als dat zo was...

Dan is niets onzuivers ooit ingewikkeld geweest

En niets ongedaan wordt ooit bij toeval gedaan of gezegd

En niets onzekers heeft ooit weerklank gevonden

Ik zweef door de muren

Drijf door de muren

Drijf door de muren

Drijf door de muren

Alsof het weet wie je bent

Het verandert van vorm in het donker

Als het je uit elkaar kan houden

Het zal je nemen, je nemen

Alsof het weet wie je bent

Het verandert van vorm in het donker

Als het je uit elkaar kan houden

Het zal je breken, je breken

Alsof het weet wie je bent

Het verandert van vorm in het donker

Als het je uit elkaar kan houden

Het zal je nemen, je nemen

Alsof het houdt van wie je bent

Je vorm veranderen in het donker, je geheimen

Drijven met je mee

Ik ken jou, ik ken jou