Eight on the Ballantine Scale - Wars

The breakers seemed, to, scatter out like mice

from the shade I made, to perforate the light

To draw it in, make it dim, take the edge off the world

Another glass, we move too fast, I’ll bend the corners 'till they curl

Make a mark, make a dent, we are all but dead and spent

If we’re all bricks and mortar, all made of the same stuff

Why do these seas all say, that I am not enough

Deep breath, deep breath, deep breath

There’s only so much left of me

Deep breath, deep breath, deep breath,

I can’t see beyond the trees

I am my own shoreline,

an isle in retreat, consumed

by callus commotion,

dissent and defeat.

How can I let you in?

And I’ve put my hands in the ground and felt roots

But I’ve put them in the same place and felt nothing too

I’ve scraped against these shores till my thoughts have worn dead

And I can’t stop the smoke, inside my head

I’m trapped, trying to reach out past these screens

Desperate to guide someone, through my broken beams

Cause the solitude scintillates, in its own kind of way

But it’s the liking it that feeds, this wanton disarray

I am but a glance, scarcely a whisper to the sea

Worn down and terrified of all I cannot be

So like waves, all day, you can crash upon me

But this island remains, just as desolately.

And I crave the fight, the last war of my own words

I’m tethered to a leather, bound book of crass verse

And though this tongue is poised, the paint stays dry,

So I settled for, these well spoken lies

The melancholy simmered, through bloodshot eyes,

the cursor blinked in, the coruscating light.

So like waves, all day, you can crash upon me

But this island remains, just as desolately.

De brekers leken zich als muizen te verspreiden

van de schaduw die ik heb gemaakt, om het licht te perforeren

Om het naar binnen te halen, het te dimmen, het randje van de wereld te halen

Nog een glas, we gaan te snel, ik buig de hoeken tot ze omkrullen

Maak een merk, maak een deuk, we zijn allemaal maar dood en uitgeput

Als we allemaal bakstenen en mortel zijn, allemaal gemaakt van hetzelfde materiaal

Waarom zeggen deze zeeën allemaal dat ik niet genoeg ben?

Diep ademhalen, diep ademhalen, diep ademhalen

Er is nog maar zo veel van mij over

Diep ademhalen, diep ademhalen, diep ademhalen,

Ik kan niet verder kijken dan de bomen

Ik ben mijn eigen kustlijn,

een eiland in retraite, geconsumeerd

door eeltcommotie,

onenigheid en nederlaag.

Hoe kan ik je binnenlaten?

En ik heb mijn handen in de grond gestoken en wortels gevoeld

Maar ik heb ze op dezelfde plek gezet en voelde ook niets

Ik heb tegen deze kusten geschraapt tot mijn gedachten dood zijn geworden

En ik kan de rook niet stoppen, in mijn hoofd

Ik zit vast en probeer langs deze schermen te reiken

Wanhopig om iemand te begeleiden, door mijn gebroken balken

Want de eenzaamheid sprankelt, op zijn eigen manier

Maar het is het leuk vinden dat voedt, deze moedwillige wanorde

Ik ben slechts een blik, nauwelijks een gefluister naar de zee

Versleten en doodsbang voor alles wat ik niet kan zijn

Dus net als golven, kun je de hele dag op me botsen

Maar dit eiland blijft, net zo desolaat.

En ik hunker naar de strijd, de laatste oorlog van mijn eigen woorden

Ik ben vastgebonden aan een leren, gebonden boek met grove verzen

En hoewel deze tong in evenwicht is, blijft de verf droog,

Dus ik heb genoegen genomen met deze goed gesproken leugens

De melancholie sudderde, door bloeddoorlopen ogen,

de cursor knipperde naar binnen, het coruscaterende licht.

Dus net als golven, kun je de hele dag op me botsen

Maar dit eiland blijft, net zo desolaat.