The Art Of Not Knowing - Wars

I am our cartographer

And to the sound of sad pianos

I sketch away the shore

To try to get to you

I vacillate and oscillate, uncertain on this axis

And oh what would a real man do?

What could a real man do now?

Like maps to each other, we plot and trace and stutter

But no matter the route, I can’t find a way

I can’t find a, way, to you

I can’t find a, way, to you

We’re wrought, with the broken maps of our thoughts

Yet we stretch, cross a gulf that knows we are less

She said, how can we know what is right

When we, live only one life at a time

And these ambivalences

We’ll force to become nothing

Eaten away, we will strive and we will stay

To force our way past the shores

And know, a little bit more

An endless emptiness, soaked through my skin

The world seemed dim

The aching seemed to sing

I’m so sick of depriving myself

Of the beauty, and the meaning these moments deserve

But we tear at the roots

And we scratch away the truth

Serving our secret want to make things worse

In waiting rooms our voices linger on

The signs above the door, read burdensome

We scratch at the silence try to see in the dark

Come to peace, we can’t see, and not-knowing is the art

We’re wrought, with the broken maps of our thoughts

Yet we stretch, cross a gulf that knows we are less

She said, how can we know what is right

When we, live only one life at a time

And these ambivalences

We’ll force to become nothing

Eaten away, we will strive and we will stay

To force our way past the shores

And know, a little bit more

Ik ben onze cartograaf

En op het geluid van trieste piano's

Ik schets de kust weg

Om te proberen u te bereiken

Ik wankel en oscilleer, onzeker op deze as

En oh wat zou een echte man doen?

Wat zou een echte man nu kunnen doen?

Als kaarten voor elkaar, plotten en traceren we en stotteren

Maar wat de route ook is, ik kan geen weg vinden

Ik kan geen manier vinden voor jou

Ik kan geen manier vinden voor jou

We zijn gewrocht, met de gebroken kaarten van onze gedachten

Toch strekken we ons uit, steken we een kloof over die weet dat we minder zijn

Ze zei: hoe kunnen we weten wat goed is?

Als we maar één leven tegelijk leiden

En deze ambivalenties

We dwingen om niets te worden

Opgegeten, we zullen ernaar streven en we zullen blijven

Om ons een weg te banen langs de kusten

En weet, nog een beetje meer

Een eindeloze leegte, doorweekt door mijn huid

De wereld leek vaag

De pijn leek te zingen

Ik ben het zo beu mezelf te beroven

Van de schoonheid en de betekenis die deze momenten verdienen

Maar we scheuren bij de wortels

En we krabben de waarheid weg

Ons geheim dienen wil de zaken nog erger maken

In wachtkamers blijven onze stemmen hangen

De bordjes boven de deur, lees belastend

We krabben aan de stilte proberen te zien in het donker

Kom tot vrede, we kunnen niet zien, en niet-weten is de kunst

We zijn gewrocht, met de gebroken kaarten van onze gedachten

Toch strekken we ons uit, steken we een kloof over die weet dat we minder zijn

Ze zei: hoe kunnen we weten wat goed is?

Als we maar één leven tegelijk leiden

En deze ambivalenties

We dwingen om niets te worden

Opgegeten, we zullen ernaar streven en we zullen blijven

Om ons een weg te banen langs de kusten

En weet, nog een beetje meer