The Dead Won't Mind - Vulture Industries

Know my brother that this is not something which I will enjoy,

One by one send them shuffling down the slope

In a jumble to tied together with string or rope.

In pairs or clustered like the ticks in a dead dog’s ear.

The deceased… the dead… they just don’t care.

You know the dead won’t mind.

They won’t mind if we cut them up into tiny little bits,

If we take away their children,

Throw them into the streets.

Sells them off for science or feed them to the throng,

The dead are easy;

With the dead you can’t go wrong.

Grind their bones to dust to fill in the cracks,

Or hang them up as warnings along the hangman’s rack.

Dead dogs don’t bark,

Nor do dead dogs leave their mark.

The dead are easy,

With the dead you can’t go wrong.

But I have to defend what your reckless soul

risks to destroy.

I’d love to love you but there is a knife between us.

You put it there.

I realize that i Hold the handle,

While you stand at the bitter end of this blade between us,

I wish I could,

But I cannot bend.

Even through my burden compels me,

It comforts me in my troublesome chore.

I know you find this gruesome,

Well it’s also something I abhor.

All know the furnace must be fed.

There is a logic to the fact that the furnace must be fed.

There is an infallible logic to the fact

That the clattering bones of the willingly mislead

Is a suitable fuel to light up the dusk that lies ahead.

All men know, and all agree.

I hope that you see my regrets are profound.

This is no wish of mine,

But I am duty bound.

It stands to reason that each wrong must be corrected,

And each straying soul must be collected.

I curse and I howl, but I am duty bound,

So I bury my guilt deep beneath a glorious mound.

I curse you for that knife between us,

That wedge you drove deep down within us.

Weet mijn broer dat dit niet iets is waar ik van zal genieten,

Stuur ze een voor een schuifelend de helling af

In een wirwar om aan elkaar te binden met touw of touw.

In paren of geclusterd zoals de teken in het oor van een dode hond.

De overledenen... de doden... het kan ze gewoon niet schelen.

Je weet dat de doden het niet erg zullen vinden.

Ze zullen het niet erg vinden als we ze in kleine stukjes snijden,

Als we hun kinderen weghalen,

Gooi ze op straat.

Verkoopt ze voor de wetenschap of voert ze aan de menigte,

De doden zijn gemakkelijk;

Met de doden kun je niet fout gaan.

Maal hun botten tot stof om de scheuren op te vullen,

Of hang ze als waarschuwing op langs het rek van de galg.

Dode honden blaffen niet,

Dode honden laten evenmin hun sporen na.

De doden zijn gemakkelijk,

Met de doden kun je niet fout gaan.

Maar ik moet verdedigen wat je roekeloze ziel

risico's te vernietigen.

Ik zou graag van je houden, maar er is een mes tussen ons.

Je plaatst het daar.

Ik realiseer me dat ik het handvat vasthoud,

Terwijl je aan het bittere einde van dit mes tussen ons staat,

Ik wou dat ik het kon,

Maar ik kan niet buigen.

Zelfs door mijn last dwingt me,

Het troost me in mijn lastige karwei.

Ik weet dat je dit gruwelijk vindt,

Nou, het is ook iets dat ik verafschuw.

Iedereen weet dat de oven gevoed moet worden.

Er zit een logica in het feit dat de oven gevoed moet worden.

Het feit heeft een onfeilbare logica

Dat de kletterende botten van de gewillige misleiden

Is een geschikte brandstof om de schemering die voor ons ligt te verlichten.

Alle mannen weten het, en ze zijn het er allemaal mee eens.

Ik hoop dat je ziet dat mijn spijt groot is.

Dit is geen wens van mij,

Maar ik ben aan een plicht gebonden.

Het spreekt vanzelf dat elke fout moet worden gecorrigeerd,

En elke verdwaalde ziel moet worden verzameld.

Ik vloek en ik huil, maar ik ben aan plicht gebonden,

Dus begraaf ik mijn schuld diep onder een glorieuze heuvel.

Ik vervloek je voor dat mes tussen ons,

Die wig die je diep in ons dreef.