Berenice - Vincent Price, Basil Rathbone

MISERY is manifold.

The wretchedness of earth is multiform.

Overreaching the

wide

horizon as the rainbow, its hues are as various as the hues of that arch,

—as distinct too,

yet as intimately blended.

Overreaching the wide horizon as the rainbow!

How is it

that from beauty I have derived a type of unloveliness?

—from the covenant of

peace a

simile of sorrow?

But as, in ethics, evil is a consequence of good, so, in fact,

out of joy is

sorrow born.

Either the memory of past bliss is the anguish of to-day,

or the agonies

which are have their origin in the ecstasies which might have been.

My baptismal name is Egaeus;

that of my family I will not mention.

Yet there are no

towers in the land more time-honored than my gloomy, gray, hereditary halls.

Our line

has been called a race of visionaries;

and in many striking particulars —in the

character

of the family mansion —in the frescos of the chief saloon —in the tapestries of

the

dormitories —in the chiselling of some buttresses in the armory —but more

especially

in the gallery of antique paintings —in the fashion of the library chamber —and,

lastly,

in the very peculiar nature of the library’s contents, there is more than

sufficient

evidence to warrant the belief.

The recollections of my earliest years are connected with that chamber,

and with its

volumes —of which latter I will say no more.

Here died my mother.

Herein was I born.

But it is mere idleness to say that I had not lived before

—that the

soul has no previous existence.

You deny it?

—let us not argue the matter.

Convinced myself, I seek not to convince.

There is, however, a remembrance of

aerial

forms —of spiritual and meaning eyes —of sounds, musical yet sad —a remembrance

which will not be excluded;

a memory like a shadow, vague, variable, indefinite,

unsteady;

and like a shadow, too, in the impossibility of my getting rid of it

while the

sunlight of my reason shall exist.

In that chamber was I born.

Thus awaking from the long night of what seemed,

but was

not, nonentity, at once into the very regions of fairy-land —into a palace of

imagination

—into the wild dominions of monastic thought and erudition —it is not singular

that I

gazed around me with a startled and ardent eye —that I loitered away my boyhood

in

books, and dissipated my youth in reverie;

but it is singular that as years

rolled away,

and the noon of manhood found me still in the mansion of my fathers —it is

wonderful

what stagnation there fell upon the springs of my life —wonderful how total an

inversion took place in the character of my commonest thought.

The realities of

the

world affected me as visions, and as visions only, while the wild ideas of the

land of

dreams became, in turn, —not the material of my every-day existence-but in very

deed

that existence utterly and solely in itself.

-

Berenice and I were cousins, and we grew up together in my paternal halls.

Yet differently we grew —I ill of health, and buried in gloom —she agile,

graceful, and

overflowing with energy;

hers the ramble on the hill-side —mine the studies of

the

cloister —I living within my own heart, and addicted body and soul to the most

intense

and painful meditation —she roaming carelessly through life with no thought of

the

shadows in her path, or the silent flight of the ravenwinged hours.

Berenice!

—I call

upon her name —Berenice!

—and from the gray ruins of memory a thousand

tumultuous recollections are startled at the sound!

Ah!

vividly is her image

before me

now, as in the early days of her lightheartedness and joy!

Oh!

gorgeous yet

fantastic

beauty!

Oh!

sylph amid the shrubberies of Arnheim!

—Oh!

Naiad among its

fountains!

—and then —then all is mystery and terror, and a tale which should not be told.

Disease —a fatal disease —fell like the simoom upon her frame, and, even while I

gazed upon her, the spirit of change swept, over her, pervading her mind,

her habits,

and her character, and, in a manner the most subtle and terrible,

disturbing even the

identity of her person!

Alas!

the destroyer came and went, and the victim

—where was

she, I knew her not —or knew her no longer as Berenice.

Among the numerous train of maladies superinduced by that fatal and primary one

which effected a revolution of so horrible a kind in the moral and physical

being of my

cousin, may be mentioned as the most distressing and obstinate in its nature,

a species

of epilepsy not unfrequently terminating in trance itself —trance very nearly

resembling positive dissolution, and from which her manner of recovery was in

most

instances, startlingly abrupt.

In the mean time my own disease —for I have been

told

that I should call it by no other appelation —my own disease, then,

grew rapidly upon

me, and assumed finally a monomaniac character of a novel and extraordinary

form —

hourly and momently gaining vigor —and at length obtaining over me the most

incomprehensible ascendancy.

This monomania, if I must so term it, consisted in a morbid irritability of

those

properties of the mind in metaphysical science termed the attentive.

It is more than

probable that I am not understood;

but I fear, indeed, that it is in no manner

possible to

convey to the mind of the merely general reader, an adequate idea of that

nervous

intensity of interest with which, in my case, the powers of meditation (not to

speak

technically) busied and buried themselves, in the contemplation of even the most

ordinary objects of the universe.

To muse for long unwearied hours with my attention riveted to some frivolous

device

on the margin, or in the topography of a book;

to become absorbed for the

better part of

a summer’s day, in a quaint shadow falling aslant upon the tapestry,

or upon the door;

to lose myself for an entire night in watching the steady flame of a lamp,

or the embers

of a fire;

to dream away whole days over the perfume of a flower;

to repeat

monotonously some common word, until the sound, by dint of frequent repetition,

ceased to convey any idea whatever to the mind;

to lose all sense of motion or

physical

existence, by means of absolute bodily quiescence long and obstinately

persevered in;

—such were a few of the most common and least pernicious vagaries induced by a

condition of the mental faculties, not, indeed, altogether unparalleled,

but certainly

bidding defiance to anything like analysis or explanation.

Yet let me not be misapprehended.

—The undue, earnest, and morbid attention thus

excited by objects in their own nature frivolous, must not be confounded in

character

with that ruminating propensity common to all mankind, and more especially

indulged

in by persons of ardent imagination.

It was not even, as might be at first

supposed, an

extreme condition or exaggeration of such propensity, but primarily and

essentially

distinct and different.

In the one instance, the dreamer, or enthusiast,

being interested

by an object usually not frivolous, imperceptibly loses sight of this object in

wilderness of deductions and suggestions issuing therefrom, until,

at the conclusion of

a day dream often replete with luxury, he finds the incitamentum or first cause

of his

musings entirely vanished and forgotten.

In my case the primary object was

invariably

frivolous, although assuming, through the medium of my distempered vision, a

refracted and unreal importance.

Few deductions, if any, were made;

and those few

pertinaciously returning in upon the original object as a centre.

The meditations were

never pleasurable;

and, at the termination of the reverie, the first cause,

so far from

being out of sight, had attained that supernaturally exaggerated interest which

was the

prevailing feature of the disease.

In a word, the powers of mind more

particularly

exercised were, with me, as I have said before, the attentive, and are,

with the daydreamer,

the speculative.

My books, at this epoch, if they did not actually serve to irritate the

disorder, partook, it

will be perceived, largely, in their imaginative and inconsequential nature,

of the

characteristic qualities of the disorder itself.

I well remember, among others,

the treatise

of the noble Italian Coelius Secundus Curio «de Amplitudine Beati Regni dei»;

St.

Austin’s great work, the «City of God»;

and Tertullian «de Carne Christi,»

in which the

paradoxical sentence «Mortuus est Dei filius;

credible est quia ineptum est:

et sepultus

resurrexit;

certum est quia impossibile est» occupied my undivided time,

for many

weeks of laborious and fruitless investigation.

Thus it will appear that, shaken from its balance only by trivial things,

my reason bore

resemblance to that ocean-crag spoken of by Ptolemy Hephestion, which steadily

resisting the attacks of human violence, and the fiercer fury of the waters and

the

winds, trembled only to the touch of the flower called Asphodel.

And although, to a careless thinker, it might appear a matter beyond doubt,

that the

alteration produced by her unhappy malady, in the moral condition of Berenice,

would

afford me many objects for the exercise of that intense and abnormal meditation

whose

nature I have been at some trouble in explaining, yet such was not in any

degree the

case.

In the lucid intervals of my infirmity, her calamity, indeed,

gave me pain, and,

taking deeply to heart that total wreck of her fair and gentle life,

I did not fall to ponder

frequently and bitterly upon the wonderworking means by which so strange a

revolution had been so suddenly brought to pass.

But these reflections partook

not of

the idiosyncrasy of my disease, and were such as would have occurred,

under similar

circumstances, to the ordinary mass of mankind.

True to its own character,

my disorder

revelled in the less important but more startling changes wrought in the

physical frame

of Berenice —in the singular and most appalling distortion of her personal

identity.

During the brightest days of her unparalleled beauty, most surely I had never

loved

her.

In the strange anomaly of my existence, feelings with me, had never been

of the

heart, and my passions always were of the mind.

Through the gray of the early

morning —among the trellissed shadows of the forest at noonday —and in the

silence

of my library at night, she had flitted by my eyes, and I had seen her —not as

the living

and breathing Berenice, but as the Berenice of a dream —not as a being of the

earth,

earthy, but as the abstraction of such a being-not as a thing to admire,

but to analyze —

not as an object of love, but as the theme of the most abstruse although

desultory

speculation.

And now —now I shuddered in her presence, and grew pale at her

approach;

yet bitterly lamenting her fallen and desolate condition,

I called to mind that

she had loved me long, and, in an evil moment, I spoke to her of marriage.

And at length the period of our nuptials was approaching, when, upon an

afternoon in

the winter of the year, —one of those unseasonably warm, calm, and misty days

which

are the nurse of the beautiful Halcyon1, —I sat, (and sat, as I thought, alone,

) in the

inner apartment of the library.

But uplifting my eyes I saw that Berenice stood

before

me.

-

Was it my own excited imagination —or the misty influence of the atmosphere —or

the

uncertain twilight of the chamber —or the gray draperies which fell around her

figure

—that caused in it so vacillating and indistinct an outline?

I could not tell.

She spoke no

word, I —not for worlds could I have uttered a syllable.

An icy chill ran

through my

frame;

a sense of insufferable anxiety oppressed me;

a consuming curiosity

pervaded

my soul;

and sinking back upon the chair, I remained for some time breathless

and

motionless, with my eyes riveted upon her person.

Alas!

its emaciation was

excessive,

and not one vestige of the former being, lurked in any single line of the

contour.

My

burning glances at length fell upon the face.

The forehead was high, and very pale, and singularly placid;

and the once jetty

hair fell

partially over it, and overshadowed the hollow temples with innumerable

ringlets now

of a vivid yellow, and Jarring discordantly, in their fantastic character,

with the

reigning melancholy of the countenance.

The eyes were lifeless, and lustreless,

and

seemingly pupil-less, and I shrank involuntarily from their glassy stare to the

contemplation of the thin and shrunken lips.

They parted;

and in a smile of

peculiar

meaning, the teeth of the changed Berenice disclosed themselves slowly to my

view.

Would to God that I had never beheld them, or that, having done so, I had died!

1 For as Jove, during the winter season, gives twice seven days of warmth,

men have

called this clement and temperate time the nurse of the beautiful Halcyon

—Simonides.

The shutting of a door disturbed me, and, looking up, I found that my cousin had

departed from the chamber.

But from the disordered chamber of my brain, had not,

alas!

departed, and would not be driven away, the white and ghastly spectrum of

the

teeth.

Not a speck on their surface —not a shade on their enamel —not an

indenture in

their edges —but what that period of her smile had sufficed to brand in upon my

memory.

I saw them now even more unequivocally than I beheld them then.

The teeth!

—the teeth!

—they were here, and there, and everywhere, and visibly and palpably

before me;

long, narrow, and excessively white, with the pale lips writhing

about them,

as in the very moment of their first terrible development.

Then came the full

fury of my

monomania, and I struggled in vain against its strange and irresistible

influence.

In the

multiplied objects of the external world I had no thoughts but for the teeth.

For these I

longed with a phrenzied desire.

All other matters and all different interests

became

absorbed in their single contemplation.

They —they alone were present to the

mental

eye, and they, in their sole individuality, became the essence of my mental

life.

I held

them in every light.

I turned them in every attitude.

I surveyed their

characteristics.

I

dwelt upon their peculiarities.

I pondered upon their conformation.

I mused upon the

alteration in their nature.

I shuddered as I assigned to them in imagination a

sensitive

and sentient power, and even when unassisted by the lips, a capability of moral

expression.

Of Mad’selle Salle it has been well said, «que tous ses pas etaient

des

sentiments,» and of Berenice I more seriously believed que toutes ses dents

etaient des

idees.

Des idees!

—ah here was the idiotic thought that destroyed me!

Des idees!

—ah

therefore it was that I coveted them so madly!

I felt that their possession

could alone

ever restore me to peace, in giving me back to reason.

And the evening closed in upon me thus-and then the darkness came, and tarried,

and

went —and the day again dawned —and the mists of a second night were now

gathering around —and still I sat motionless in that solitary room;

and still I sat buried

in meditation, and still the phantasma of the teeth maintained its terrible

ascendancy

as, with the most vivid hideous distinctness, it floated about amid the

changing lights

and shadows of the chamber.

At length there broke in upon my dreams a cry as of

horror and dismay;

and thereunto, after a pause, succeeded the sound of troubled

voices, intermingled with many low moanings of sorrow, or of pain.

I arose from my

seat and, throwing open one of the doors of the library, saw standing out in the

antechamber a servant maiden, all in tears, who told me that Berenice was —no

more.

She had been seized with epilepsy in the early morning, and now,

at the closing in of

the night, the grave was ready for its tenant, and all the preparations for the

burial

were completed.

I found myself sitting in the library, and again sitting there

alone.

It

seemed that I had newly awakened from a confused and exciting dream.

I knew that it

was now midnight, and I was well aware that since the setting of the sun

Berenice had

been interred.

But of that dreary period which intervened I had no positive —at

least

no definite comprehension.

Yet its memory was replete with horror —horror more

horrible from being vague, and terror more terrible from ambiguity.

It was a fearful

page in the record my existence, written all over with dim, and hideous, and

unintelligible recollections.

I strived to decypher them, but in vain;

while ever and

anon, like the spirit of a departed sound, the shrill and piercing shriek of a

female voice

seemed to be ringing in my ears.

I had done a deed —what was it?

I asked myself the

question aloud, and the whispering echoes of the chamber answered me, «what was

it?»

On the table beside me burned a lamp, and near it lay a little box.

It was of no

remarkable character, and I had seen it frequently before, for it was the

property of the

family physician;

but how came it there, upon my table, and why did I shudder in

regarding it?

These things were in no manner to be accounted for, and my eyes at

length dropped to the open pages of a book, and to a sentence underscored

therein.

The

words were the singular but simple ones of the poet Ebn Zaiat, «Dicebant mihi sodales

si sepulchrum amicae visitarem, curas meas aliquantulum fore levatas.

«Why then, as I

perused them, did the hairs of my head erect themselves on end, and the blood

of my

body become congealed within my veins?

There came a light tap at the library

door,

and pale as the tenant of a tomb, a menial entered upon tiptoe.

His looks were

wild

with terror, and he spoke to me in a voice tremulous, husky, and very low.

What said

he?

—some broken sentences I heard.

He told of a wild cry disturbing the

silence of the

night —of the gathering together of the household-of a search in the direction

of the

sound;

—and then his tones grew thrillingly distinct as he whispered me of a

violated

grave —of a disfigured body enshrouded, yet still breathing, still palpitating,

still alive!

He pointed to garments;-they were muddy and clotted with gore.

I spoke not,

and he

took me gently by the hand;

—it was indented with the impress of human nails.

He

directed my attention to some object against the wall;

—I looked at it for some

minutes;

—it was a spade.

With a shriek I bounded to the table, and grasped the box that

lay

upon it.

But I could not force it open;

and in my tremor it slipped from my

hands, and

fell heavily, and burst into pieces;

and from it, with a rattling sound,

there rolled out

some instruments of dental surgery, intermingled with thirty-two small,

white and

ivory-looking substances that were scattered to and fro about the floor.

MISERY is veelvoudig.

De ellende van de aarde is veelvormig.

Overtreffen van de

breed

horizon als de regenboog, zijn tinten zijn net zo verschillend als de tinten van die boog,

-als onderscheiden ook,

maar toch zo nauw gemengd.

Over de brede horizon reikend als de regenboog!

Hoe gaat het

dat ik uit schoonheid een soort liefdeloosheid heb afgeleid?

—uit het verbond van

vrede a

vergelijking van verdriet?

Maar zoals in de ethiek het kwaad een gevolg is van het goede, zo is in feite

van blijdschap is

verdriet geboren.

Ofwel de herinnering aan vroegere gelukzaligheid is de angst van vandaag,

of de pijnen

die hebben hun oorsprong in de extase die had kunnen zijn.

Mijn doopnaam is Egaeus;

die van mijn familie zal ik niet noemen.

Toch zijn er geen

torens in het land meer aloude dan mijn sombere, grijze, erfelijke zalen.

Onze lijn

is een ras van visionairs genoemd;

en in veel opvallende details —in de

karakter

van het familiehuis —in de fresco's van de hoofdsalon —in de wandtapijten van

de

slaapzalen — bij het beitelen van enkele steunberen in de wapenkamer — maar meer

vooral

in de galerij met antieke schilderijen — zoals in de bibliotheekkamer — en,

als laatste,

in de zeer eigenaardige aard van de inhoud van de bibliotheek, is er meer dan:

voldoende

bewijs om het geloof te rechtvaardigen.

De herinneringen aan mijn vroegste jaren zijn verbonden met die kamer,

en met zijn

boekdelen — waarvan ik het laatste niet meer zal zeggen.

Hier stierf mijn moeder.

Hierin werd ik geboren.

Maar het is niets meer dan luiheid om te zeggen dat ik niet eerder heb geleefd

-dat de

ziel heeft geen eerder bestaan.

Ontken je het?

— laten we er niet over discussiëren.

Overtuigd van mezelf, probeer ik niet te overtuigen.

Er is echter een herinnering aan

antenne

vormen — van spirituele en betekenisvolle ogen — van geluiden, muzikaal en toch droevig — een herinnering

die niet worden uitgesloten;

een herinnering als een schaduw, vaag, variabel, onbepaald,

onvast;

en ook als een schaduw, in de onmogelijkheid om er vanaf te komen

Terwijl de

zonlicht van mijn reden zal bestaan.

In die kamer ben ik geboren.

Zo ontwakend uit de lange nacht van wat leek,

maar was

niet, nietigheid, meteen in de regio's van sprookjesland - in een paleis van

verbeelding

—in de wilde heerschappijen van het monastieke denken en eruditie —het is niet enkelvoudig

dat ik

staarde om me heen met een geschrokken en vurige blik - dat ik mijn jongensjaren wegtrok

in

boeken, en mijn jeugd verdreven in mijmering;

maar het is enkelvoud dat als jaren

weggerold,

en de middag van mijn mannelijkheid vond me nog steeds in het huis van mijn vaders — het is

prachtig

wat een stilstand viel er op de bronnen van mijn leven — wonderbaarlijk hoe totaal een

inversie vond plaats in het karakter van mijn meest voorkomende gedachte.

De realiteit van

de

wereld beïnvloedde me als visioenen en alleen als visioenen, terwijl de wilde ideeën van de

land van

dromen werden op hun beurt — niet het materiaal van mijn dagelijks bestaan ​​— maar in zeer

akte

dat bestaan ​​volkomen en alleen op zichzelf.

-

Berenice en ik waren neven en nichten en we groeiden samen op in mijn vaderlijke zalen.

Maar anders groeiden we - ik ziek van gezondheid, en begraven in de somberheid - zij behendig,

sierlijk, en

vol energie;

van haar de zwerftocht op de heuvel - de mijne van de studies van

de

klooster — ik woon in mijn eigen hart en verslaafd aan lichaam en ziel aan de meesten

intens

en pijnlijke meditatie — ze zwierf achteloos door het leven zonder te denken aan

de

schaduwen op haar pad, of de stille vlucht van de ravenvleugelige uren.

Berenice!

-Ik bel

op haar naam - Berenice!

-en van de grijze ruïnes van het geheugen een duizend

tumultueuze herinneringen schrikken van het geluid!

Ah!

levendig is haar beeld

voor mij

nu, zoals in de begindagen van haar luchthartigheid en vreugde!

Oh!

prachtig toch

fantastisch

schoonheid!

Oh!

sylph tussen de struiken van Arnhem!

-Oh!

Naiad onder zijn

fonteinen!

- en dan - dan is alles mysterie en terreur, en een verhaal dat niet verteld mag worden.

Ziekte — een dodelijke ziekte — viel als de simoom op haar lichaam, en zelfs terwijl ik...

staarde naar haar, de geest van verandering overspoelde haar, haar geest doordrongen,

haar gewoonten,

en haar karakter, en, op een manier de meest subtiele en verschrikkelijke,

verontrustend zelfs de

identiteit van haar persoon!

Helaas!

de vernietiger kwam en ging, en het slachtoffer

-waar was

zij, ik kende haar niet - of kende haar niet meer als Berenice.

Onder de talrijke reeks ziekten die door die fatale en primaire aandoening wordt veroorzaakt,

die een revolutie teweegbracht van zo'n afschuwelijke soort in moreel en fysiek opzicht

van mijn . zijn

neef, kan worden genoemd als de meest verontrustende en koppige in zijn aard,

een soort

van epilepsie die niet zelden eindigt in trance zelf - bijna trance

die lijkt op positieve ontbinding, en waarvan haar manier van herstel was in

meest

gevallen, verrassend abrupt.

Ondertussen mijn eigen ziekte — want dat ben ik geweest

vertelde

dat ik het bij geen enkele andere benaming zou moeten noemen - mijn eigen ziekte dus,

groeide snel op

mij, en nam uiteindelijk een monomaan karakter aan van een roman en buitengewoon

het formulier -

elk uur en elk moment aan kracht winnen — en uiteindelijk het meest over mij heenkomen

onbegrijpelijk overwicht.

Deze monomanie, als ik het zo moet noemen, bestond uit een ziekelijke prikkelbaarheid van

die

eigenschappen van de geest in de metafysische wetenschap de aandachtige genoemd.

Het is meer dan

waarschijnlijk dat ik niet begrepen wordt;

maar ik vrees inderdaad dat het op geen enkele manier is

mogelijk om

overbrengen aan de geest van de louter algemene lezer, een adequaat idee van dat

zenuwachtig

intensiteit van interesse waarmee, in mijn geval, de krachten van meditatie (niet om

spreken

technisch) bezig en begroeven zichzelf, in de beschouwing van zelfs de meesten

gewone objecten van het universum.

Om te mijmeren voor lange onvermoeide uren met mijn aandacht vastgeklonken aan een of ander frivool

apparaat

in de marge of in de topografie van een boek;

om te worden geabsorbeerd voor de

beter deel van

een zomerdag, in een schilderachtige schaduw die schuin op het tapijt valt,

of aan de deur;

om mezelf een hele nacht te verliezen in het kijken naar de constante vlam van een lamp,

of de sintels

van een brand;

hele dagen wegdromen bij de geur van een bloem;

herhalen

monotoon een gewoon woord, totdat het geluid, door frequente herhaling,

stopte met het overbrengen van enig idee in de geest;

om alle gevoel voor beweging te verliezen of

fysiek

bestaan, door middel van totale lichamelijke rust lang en hardnekkig

volhardde in;

-dat waren enkele van de meest voorkomende en minst verderfelijke grillen veroorzaakt door a

toestand van de mentale vermogens, inderdaad niet helemaal ongeëvenaard,

maar zeker

bieden tegen iets als analyse of uitleg.

Maar laat me niet verkeerd worden begrepen.

—De ongepaste, ernstige en ziekelijke aandacht dus

opgewonden door objecten in hun eigen aard frivool, mag niet worden verward met

karakter

met die herkauwende neiging die de hele mensheid gemeen heeft, en vooral:

toegegeven

door mensen met een vurige fantasie.

Het was niet eens, zoals in het begin misschien

verondersteld, en

extreme toestand of overdrijving van een dergelijke neiging, maar vooral en

eigenlijk

apart en anders.

In het ene geval, de dromer, of liefhebber,

geïnteresseerd zijn

door een object dat meestal niet frivool is, dit object onmerkbaar uit het oog verliest

wildernis van gevolgtrekkingen en suggesties die daaruit voortvloeien, totdat,

aan het einde van

een dagdroom vaak vol luxe, hij vindt de aansporing of de eerste oorzaak

zijn

mijmeringen volledig verdwenen en vergeten.

In mijn geval was het primaire object

steevast

lichtzinnig, hoewel ervan uitgaande dat, door middel van mijn slechtziende visie, een

gebroken en onwerkelijk belang.

Er zijn weinig aftrekkingen gedaan;

en die paar

hardnekkig terugkeren naar het oorspronkelijke object als middelpunt.

De meditaties waren

nooit plezierig;

en, aan het einde van de mijmering, de eerste oorzaak,

zo ver van

uit het zicht was, die bovennatuurlijk overdreven interesse had bereikt die:

was de

overheersende kenmerk van de ziekte.

Kortom, de krachten van de geest meer

bijzonder

uitgeoefend waren, met mij, zoals ik al eerder zei, de attente, en zijn,

met de dagdromer,

het speculatieve.

Mijn boeken, in dit tijdperk, als ze niet echt dienden om de

wanorde, nam deel, het

zullen grotendeels worden waargenomen in hun fantasierijke en onbeduidende aard,

van de

karakteristieke eigenschappen van de aandoening zelf.

Ik herinner me nog goed, onder andere,

de verhandeling

van de nobele Italiaan Coelius Secundus Curio «de Amplitudine Beati Regni dei»;

St.

het grote werk van Austin, de «City of God»;

en Tertullianus «de Carne Christi»

waarin de

paradoxale zin «Mortuus est Dei filius;

geloofwaardig est quia ineptum est:

et sepultus

wederopstanding;

certum est quia impossibile est» nam mijn onverdeelde tijd in beslag,

voor velen

weken van moeizaam en vruchteloos onderzoek.

Zo zal het lijken dat, alleen door onbeduidende dingen uit zijn evenwicht gebracht,

mijn reden verveelde

gelijkenis met die oceaanrots waarover Ptolemaeus Hephestion sprak, die gestaag

weerstand bieden aan de aanvallen van menselijk geweld, en de fellere woede van de wateren en

de

winden, beefden alleen bij de aanraking van de bloem genaamd Asphodel.

En hoewel het voor een onvoorzichtige denker een zaak zonder twijfel lijkt,

dat de

verandering veroorzaakt door haar ongelukkige ziekte, in de morele toestand van Berenice,

zou

veroorloof me veel voorwerpen voor de uitoefening van die intense en abnormale meditatie

van wie

aard Ik heb wat moeite gehad om uit te leggen, maar dat was in geen enkel geval

graad de

geval.

In de heldere tussenpozen van mijn zwakheid, inderdaad haar rampspoed,

gaf me pijn, en,

diep ter harte nemen dat totale wrak van haar eerlijke en zachte leven,

Ik ben niet gaan nadenken

vaak en bitter op de wondermiddelen waarmee zo vreemd

revolutie was zo plotseling tot stand gebracht.

Maar deze reflecties deden mee

niet van

de eigenaardigheid van mijn ziekte, en waren zoals zou zijn gebeurd,

onder vergelijkbaar

omstandigheden, voor de gewone massa van de mensheid.

Trouw aan zijn eigen karakter,

mijn stoornis

genoten van de minder belangrijke maar meer opzienbarende veranderingen in de

fysiek frame

van Berenice — in de unieke en meest afschuwelijke verdraaiing van haar persoonlijke

identiteit.

Tijdens de helderste dagen van haar ongeëvenaarde schoonheid, had ik zeker nooit...

hield van

haar.

In de vreemde anomalie van mijn bestaan ​​waren gevoelens met mij nooit geweest

van de

hart, en mijn passies waren altijd van de geest.

Door het grijs van het vroege

ochtend - tussen de traliewerkschaduwen van het bos op de middag - en in de

stilte

van mijn bibliotheek 's nachts, had ze door mijn ogen geflitst, en ik had haar gezien - niet zoals

de woonkamer

en Berenice ademen, maar als de Berenice van een droom — niet als een wezen van de

aarde,

aards, maar als de abstractie van zo'n wezen - niet als iets om te bewonderen,

maar om te analyseren...

niet als een object van liefde, maar als het thema van de meest diepzinnige hoewel

onsamenhangend

speculatie.

En nu - nu huiverde ik in haar aanwezigheid en werd bleek bij haar

nadering;

maar bitter klagend over haar gevallen en verlaten toestand,

Ik herinnerde me eraan dat

ze had lang van me gehouden, en op een slecht moment sprak ik met haar over het huwelijk.

En ten slotte naderde de periode van ons huwelijk, toen, op een

middag binnen

de winter van het jaar, —een van die ongebruikelijk warme, kalme en mistige dagen

welke

zijn de verpleegster van de mooie Halcyon1, — ik zat (en zat, zoals ik dacht, alleen,

) in de

binnenste appartement van de bibliotheek.

Maar met opbeurende ogen zag ik dat Berenice stond

voordat

mij.

-

Was het mijn eigen opgewonden verbeelding — of de mistige invloed van de atmosfeer — of

de

onzekere schemering van de kamer - of de grijze gordijnen die om haar heen vielen

figuur

-die erin zo'n weifelende en onduidelijke schets veroorzaakte?

Ik kan het niet vertellen.

Ze sprak nee

woord, ik — niet voor werelden had ik een lettergreep kunnen uiten.

Er liep een ijzige kou

door mijn

kader;

een gevoel van ondraaglijke angst onderdrukte me;

een verterende nieuwsgierigheid

doordrongen

mijn ziel;

en terwijl ik terugzakte op de stoel, bleef ik een tijdje buiten adem

en

onbeweeglijk, met mijn ogen geklonken op haar persoon.

Helaas!

zijn vermagering was

excessief,

en niet één spoor van het voormalige wezen, loerde in een enkele regel van de

contour.

Mijn

brandende blikken vielen op het gezicht.

Het voorhoofd was hoog en erg bleek en buitengewoon kalm;

en de eens steiger

haar viel

gedeeltelijk eroverheen, en overschaduwde de holle tempels met ontelbare

ringetjes nu

van een levendig geel, en Jarring dissonant, in hun fantastische karakter,

met de

heersende melancholie van het gelaat.

De ogen waren levenloos en glansloos,

en

schijnbaar pupilloos, en ik deinsde onwillekeurig terug van hun glazige blik naar de

contemplatie van de dunne en gekrompen lippen.

Ze gingen uit elkaar;

en in een glimlach van

ongewoon

wat betekent dat de tanden van de veranderde Berenice zich langzaam openbaarden aan mijn

visie.

Godzijdank dat ik ze nooit had gezien, of dat ik, nadat ik dat had gedaan, was gestorven!

1 Want zoals Jupiter in de winter twee keer zeven dagen warmte geeft,

mannen hebben

noemde deze milde en gematigde tijd de verpleegster van de mooie Halcyon

—Simonides.

Het sluiten van een deur stoorde me, en toen ik opkeek, ontdekte ik dat mijn neef...

vertrokken uit de zaal.

Maar uit de ongeordende kamer van mijn hersenen, had niet,

Helaas!

vertrokken, en zou niet worden verdreven, het witte en afschuwelijke spectrum van

de

tanden.

Geen vlekje op hun oppervlak - geen schaduw op hun glazuur - geen vlekje

contract in

hun randen — maar wat die periode van haar glimlach voldoende was geweest om mijn...

geheugen.

Ik zag ze nu nog ondubbelzinniger dan ik ze toen aanschouwde.

De tanden!

-de tanden!

— ze waren hier, en daar, en overal, en zichtbaar en voelbaar

voor mij;

lang, smal en extreem wit, met de bleke lippen die kronkelen

over hen,

zoals op het moment van hun eerste verschrikkelijke ontwikkeling.

Toen kwam de volledige

woede van mijn

monomanie, en ik worstelde tevergeefs tegen zijn vreemde en onweerstaanbare

invloed hebben.

In de

vermenigvuldigde objecten van de buitenwereld Ik had alleen aan de tanden gedacht.

voor deze ik

verlangde met een waanzinnig verlangen.

Alle andere zaken en alle verschillende belangen

werd

verzonken in hun enkele contemplatie.

Zij — zij alleen waren aanwezig bij de...

mentaal

oog, en zij, in hun enige individualiteit, werden de essentie van mijn mentale

leven.

Ik hield vast

ze in elk licht.

Ik heb ze in elke houding veranderd.

Ik heb hun enquête afgenomen

kenmerken.

l

stilgestaan ​​bij hun eigenaardigheden.

Ik dacht na over hun uiterlijk.

Ik peinsde over de

verandering in hun aard.

Ik huiverde toen ik ze in mijn verbeelding een

gevoelig

en gevoelskracht, en zelfs zonder hulp van de lippen, een moreel vermogen

uitdrukking.

Van Mad'selle Salle is het goed gezegd: «que tous ses pas etaient

des

sentimenten» en van Berenice geloofde ik serieuzer que toutes ses dents

etaient des

ideeen.

Des ideeen!

- ah hier was de idiote gedachte die me vernietigde!

Des ideeen!

-Ah

daarom begeerde ik ze zo waanzinnig!

Ik voelde dat hun bezit

kon alleen

breng me ooit in vrede door me terug te geven aan de rede.

En de avond viel zo in mij - en toen kwam de duisternis en vertoefde,

en

ging - en de dag brak weer aan - en de mist van een tweede nacht was nu...

om me heen verzamelen - en toch zat ik roerloos in die eenzame kamer;

en toch zat ik begraven

in meditatie, en toch behield het fantasma van de tanden zijn verschrikkelijke

overwicht

zoals het, met de meest levendige afschuwelijke onderscheiding, rondzweefde te midden van de

veranderende lichten

en schaduwen van de kamer.

Eindelijk brak er bij mijn dromen een kreet in vanaf:

afschuw en ontzetting;

en daarop volgde, na een pauze, het geluid van verontruste

stemmen, vermengd met veel lage kreunen van verdriet of pijn.

ik ben voortgekomen uit mijn

stoel en, toen hij een van de deuren van de bibliotheek opengooide, zag hij staan ​​in de

voorkamer een dienstmaagd, helemaal in tranen, die me vertelde dat Berenice - nee

meer.

Ze had in de vroege ochtend epilepsie gekregen en nu,

bij het sluiten van

de nacht, het graf was klaar voor zijn huurder, en alle voorbereidingen voor de...

begrafenis

werden voltooid.

Ik merkte dat ik in de bibliotheek zat en daar weer zat

alleen.

Het

leek alsof ik pas was ontwaakt uit een verwarde en opwindende droom.

Ik wist dat het

was nu middernacht, en ik wist heel goed dat sinds het ondergaan van de zon

Berenice had

begraven geweest.

Maar van die sombere periode die tussenbeide kwam, had ik geen positief

minst

geen duidelijk begrip.

Toch was zijn geheugen vol afschuw — horror meer!

afschuwelijk door vaag te zijn, en angst nog verschrikkelijker door dubbelzinnigheid.

Het was een angstige

pagina in het verslag van mijn bestaan, helemaal volgeschreven met vaag en afschuwelijk, en

onverstaanbare herinneringen.

Ik heb geprobeerd ze te ontcijferen, maar tevergeefs;

terwijl ooit en

anon, als de geest van een vertrokken geluid, de schrille en doordringende kreet van een

vrouwelijke stem

leek in mijn oren te klinken.

Ik had een daad gedaan - wat was het?

Ik vroeg mezelf af

vraag hardop, en de fluisterende echo's van de kamer antwoordden me, "wat was"

het?"

Op de tafel naast me brandde een lamp en ernaast lag een doosje.

Het was van niet

opmerkelijk karakter, en ik had het al vaker gezien, want het was de...

eigendom van de

huisarts;

maar hoe kwam het daar, op mijn tafel, en waarom huiverde ik naar binnen?

erover?

Deze dingen waren op geen enkele manier te verantwoorden, en mijn ogen gericht op...

lengte verlaagd naar de open pagina's van een boek en naar een onderstreepte zin

daarin.

De

woorden waren de enkelvoudige maar eenvoudige van de dichter Ebn Zaiat, «Dicebant mihi sodales

si sepulchrum amicae visitarem, curas meas aliquantulum fore levatas.

«Waarom dan, zoals ik

bekeek ze, gingen de haren van mijn hoofd overeind staan, en het bloed?

van mijn

lichaam in mijn aderen stolt?

Er klonk een lichte tik bij de bibliotheek

deur,

en bleek als de huurder van een graf, een ondergeschikte die op zijn tenen binnenkwam.

Zijn uiterlijk was

wild

met schrik, en hij sprak tot mij met een stem die bevend, hees en heel zacht was.

Wat gezegd

hij?

-enkele gebroken zinnen die ik hoorde.

Hij vertelde over een wilde kreet die de...

stilte van de

nacht - van de samenkomst van het huishouden - van een zoektocht in de richting

van de

geluid;

- en toen werden zijn tonen opwindend duidelijk toen hij me fluisterde over een...

geschonden

graf — van een misvormd lichaam gehuld, maar nog steeds ademend, nog steeds kloppend,

nog in leven!

Hij wees op kledingstukken; ze waren modderig en vol bloed.

Ik sprak niet,

en hij

nam me voorzichtig bij de hand;

- het was ingesprongen met de indruk van menselijke nagels.

Hij

richtte mijn aandacht op een object tegen de muur;

—Ik heb er even naar gekeken

minuten;

— het was een schop.

Met een gil sprong ik naar de tafel en greep de doos die...

leggen

erop.

Maar ik kon het niet forceren om het te openen;

en in mijn tremor gleed het van mijn

handen, en

viel zwaar en barstte in stukken;

en daaruit, met een ratelend geluid,

daar uitgerold

sommige instrumenten voor tandheelkundige chirurgie, vermengd met tweeëndertig kleine,

wit en

ivoorachtige stoffen die over de vloer heen en weer werden verspreid.